W związku z dużym zainteresowaniem Czytelników tematem podłączenia Internetu na wsi w najbliższych numerach opublikujemy kilka artykułów dokładnie poruszających najważniejsze aspekty tego zagadnienia.

Użytkownicy

Ubiegły rok to kolejny wzrost użytkowników komputerów oraz Internetu. Biorąc pod uwagę ludność całego kraju, aż 54 proc. gospodarstw domowych ma komputer, a 41 proc. korzysta z Internetu. Z drugiej strony sytuacja wygląda trochę inaczej, jeśli podzielić wykorzystanie Internetu w miastach i na wsi. W miastach powyżej 100 tys. mieszkańców 60 proc. gospodarstw domowych ma komputer, na wsi – 46 proc. Skąd ta różnica? Istotnych aspektów jest kilka, ale jednym z najważniejszych jest łatwiejszy dostęp do sieci w miastach. Miejskie bloki mieszkalne „pokryte” są sieciami kablowymi, dzięki którym mogą korzystać z telewizji cyfrowej oraz Internetu. Nie jest to jedyna możliwość podłączenia Internetu w mieście. Do tego dochodzą wszystkie inne możliwości związane z liniami telefonicznymi, ofertą dostawców telekomunikacyjnych (jak TP SA), Internetem radiowym i bezprzewodową ofertą sieci komórkowych.

Temat rozwinięcia sieci informatycznej w naszym kraju nie jest obcy. Od wielu lat sytuacja się poprawia i gospodarstw domowych podłączonych do Internetu jest coraz więcej. Jednak do tej pory ten proces był zbyt powolny. Dlaczego? Aby zbudować sieć z dostępem do Internetu (na przykład dla wsi) lub punkt dostępowy (centralę, która umożliwia podłączenie do Internetu), trzeba zaangażować duże środki finansowe. Nawet największe firmy telekomunikacyjne nie będą chciały ponosić wysokich kosztów dla kilkudziesięciu osób. Jednak dzięki rozmaitym rozwiązaniom i programom część osób mieszkających na wsi doczekała się Internetu. Przykładem mogą być programy e-VITA i e-VITA II (2 edycja) prowadzone przez Polsko-Amerykańską Fundację Wolności, Cisco Systems i Fundację Wspomagania Wsi. Efektem drugiej edycji programu było założenie 11 niekomercyjnych sieci komputerowych zapewniających dostęp do Internetu w 64 wsiach (ponad 1100 osób prywatnych i instytucji), w 11 miejscowościach powstały publiczne miejsca dostępu do Internetu, ponad 1700 osób wzięło dział w szkoleniach dotyczących Internetu.

Wyposażenie komputera

Zanim podejmie się decyzję o skorzystaniu z określonej oferty podłączenia do Internetu, należy sprawdzić, czy stojący w pokoju komputer jest na to gotowy. Niestety, starsze konstrukcje są dość ograniczone i mogą wymagać pewnych zmian. Najważniejsze elementy, w jakie musi być wyposażony komputer, to karta sieciowa (jest w nią zwykle wyposażony każdy notebook i wszystkie nowsze komputery stacjonarne) i modem (seryjnie wyposaża się w nie zwykle notebooki). Karta sieciowa jest konieczna do połączenia do Internetu szerokopasmowego (w uproszczeniu – szybkiego). Modem służy do podłączenia typu dial-up do telefonu. W komputerze stacjonarnym oba urządzenia to kolejne podzespoły komputera, które z zewnątrz odróżniają się zwykle rozmiarem wejścia na kabel. W modemie to wejście jest nieco mniejsze.
Jeśli ktoś zdecyduje się dokupić modem (co dzisiaj nie jest już wskazane – o tym, dlaczego tak jest, piszemy nieco niżej), podczas zakupu dostanie płytę instalacyjną ze sterownikami. Jeśli modem został kupiony na giełdzie, a płytki brak, to sterowniki trzeba… ściągnąć z Internetu. Niestety, bez sterowników urządzenie nie będzie działało poprawnie. Z kartą sieciową już takiego problemu nie ma, ponieważ sterowniki do tych urządzeń powinien mieć system operacyjny. Skoro mowa o systemie operacyjnym warto podkreślić, że zdecydowanie lepiej, jeśli komputer wyposażony jest w nowszy system (Windows XP, Windows 2000), gdyż starsze dystrybucje mogą powodować pewne problemy podczas instalacji. Pod tym kątem znakomicie wypada jedna z dystrybucji systemu Linux – Ubuntu.

Jakie możliwości?

notebook_wejscie.jpg

Autor: B. Kowalski

Opis: W notebookach wejścia do karty sieciowej i modemu zwykle umieszczone są obok siebie. Wejście modemowe jest nieco mniejsze.

Jest kilka dróg, którymi można się połączyć z Internetem. Różnią się one wieloma czynnikami. Jedne są tańsze w użytkowaniu, inne – droższe. Do niektórych potrzebny jest dodatkowy sprzęt, który trzeba kupić, ale są również takie, gdzie osprzęt dostaje się wraz z podpisaniem umowy. Wszystkie te rozwiązania różnią się również jakością samego dostępu do Internetu, niektóre są obłożone pewnymi ograniczeniami.
Najprostszym sposobem na korzystanie z dobroci globalnej sieci jest wykorzystanie zwykłego telefonu. Jest to rozwiązanie najprostsze, ale w efekcie dość drogie i z dużymi ograniczeniami. W pierwszej fazie instalacji nie trzeba ponosić żadnych kosztów. Dlaczego? Rozwiązanie to opiera się na wcześniej wspomnianym modemie, a połączenie nazywa się dial-up. Jeśli w komputerze jest modem, wystarczy połączyć go kablem z gniazdkiem telefonicznym (kabel jest zwykle dołączony do modemu, jeśli nie – trzeba kupić, ale jest to wydatek kilku złotych). Kolejnym krokiem jest konfiguracja połączenia internetowego. W systemie Windows XP jest wbudowany kreator nowego połączenia, który w znacznym stopniu ułatwia cały proces. Podczas instalacji trzeba podać trzy ważne informacje:

  • Numer telefonu – 0202122 (numer dostępowy do TP SA),
  • Login – ppp,
  • Hasło – ppp.

Znając te trzy parametry, można podłączyć się do Internetu bez podpisywania nowej umowy i wykupywania dodatkowego abonamentu. Jednak nie wszystko złoto, co się świeci. To połączenie jest bardzo wolne. Wczytywanie stron potrafi trwać kilka minut. Im bardziej zaawansowana graficznie witryna, tym gorzej. Kolejnym skutkiem jest niemożność skorzystania ze wszystkich dobrodziejstw sieci: między innymi nie da się oglądać filmików na serwisach, takich jak Youtube.com, a co ważniejsze, ściąganie jest tutaj bardzo ograniczone (można ściągać tylko malutkie pliki). Jednak największą wadą tego rozwiązania jest chyba cena. Korzystając w ten sposób z Internetu, płaci się jak za złoto. Ceny wahają się od 27 do 58 gr za 3 minuty połączenia (jest to zależne od pory dnia i wybranego abonamentu telefonicznego). Wystarczy krótka kalkulacja, aby przekonać się, że biorąc pod uwagę mniejszą kwotę za godzinę korzystania z Internetu, trzeba będzie zapłacić około 6 zł.

Oczywiście są rozwiązania alternatywne. W miastach najpopularniejsze jest wspomniane wcześniej korzystanie z sieci kablowych. Są w miarę tanie i niezawodne. W chwili podpisania umowy użytkownik dostaje specjalny modem (zupełnie inny, tzw. modem DSL), który podłącza monter. W tym rozwiązaniu komputer jest podłączony do Internetu non stop. Inne rozwiązanie proponuje TP SA – jest to słynna już Neostrada. Poza tym można skorzystać z oferty Internetu bezprzewodowego. Takie rozwiązanie proponują operatorzy komórkowi oraz mniejsze lokalne firmy udostępniające Internet drogą radiową. O wszystkich tych rozwiązaniach napiszemy dokładnie w kolejnych numerach Farmera.

Źródło: "Farmer" 11/2008