Produkcja miodów pitnych w Polsce charakteryzuje się ponad tysiącletnią tradycją i bardzo dużą różnorodnością. W wyniku rozwoju i udoskonalania metody produkcji na przestrzeni wieków wykształciło się wiele rodzajów miodów pitnych. Pierwsze zapiski o miodach pitnych pochodzą z 966 roku.
 
Specyficzny charakter staropolskich miodów pitnych wynika z zastosowania i ścisłego przestrzegania ustalonych proporcji wody i miodu w brzeczce miodowej. Najszlachetniejszy - Półtorak zawiera 1 objętość miodu i 0,5 objętości wody w wyrobie gotowym. Zgodnie z tradycyjną staropolską recepturą charakter produktu wymaga przestrzegania ścisłego okresu leżakowania i dojrzewania. W przypadku staropolskiego Półtoraka jest to przynamniej 18 miesięcy.

Z wnioskiem o ochronę nazwy wystąpiła w 2005 r. Krajowa Rada Winiarstwa i Miodosytnictwa. Wpisanie miodów staropolskich na unijną listę umożliwi wypromowanie tych produktów jako wyrobów tradycyjnych i tym samym pozwoli na uzyskiwanie wyższych cen za te produkty.

Oznaczenie Gwarantowana Tradycyjna Specjalność, razem ze znakami Chronione Oznaczenie Geograficzne (ang. PGI) i Chroniona Nazwa Pochodzenia (ang. PDO), stanowią podstawę rolnej polityki jakości w Unii Europejskiej.  Ich celem jest promowanie jakości produktów i wspieranie rozwoju obszarów wiejskich. Oznaczenie Gwarantowana Tradycyjna Specjalność, w przeciwieństwie do PGI i PDO, nie odnosi się do miejsca pochodzenia produktu, ale podkreśla jego tradycyjny charakter, czy to ze względu na skład, czy też sposób produkcji.

Źródło: Komisja Europejska Przedstawicielstwo w Polsce/ PAP