W swoim wystąpieniu rzecznik podkreśla, że osoby zainteresowane podłączeniem nieruchomości do sieci kanalizacyjnych lub wodociągowych wskazują w skargach do jej biura na wątpliwości dotyczące realizacji spoczywającego na nich obowiązku wykonania i pokrycia kosztów budowy odpowiednich przyłączy do sieci.

Ustawa z dnia 7 czerwca 2001 r. o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzaniu ścieków nakłada obowiązek zapewnienia realizacji i pokrycia kosztów przyłączy na osoby ubiegające się o podłączenie nieruchomości do sieci. Zdaniem Ireny Lipowicz trudności interpretacyjne budzi definicja przyłącza kanalizacyjnego (art. 2 pkt 5 ustawy).

Jak zauważa pani rzecznik, władze gmin zwykle stoją na stanowisku, iż przyłączem kanalizacyjnym, do którego wykonania zobowiązana jest osoba zainteresowana podłączeniem nieruchomości do sieci, jest także odcinek prowadzący bezpośrednio do głównej sieci kanalizacyjnej.

Oznacza to, że na osobach zainteresowanych spoczywa obowiązek realizacji i pokrycia kosztów wykonania odpowiedniej instalacji na terenie nieruchomości, a także przewodu prowadzącego do sieci głównej, a zatem wykraczającego poza granicę nieruchomości gruntowej.

Tymczasem Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 13 września 2007 r. (sygn. CZP 79/07) uznał, że odcinek przewodu łączącego sieć kanalizacyjną z nieruchomością, w części leżącej poza granicą tej nieruchomości, stanowi urządzenie kanalizacyjne. Obowiązek wykonania takich urządzeń ciąży na przedsiębiorstwie wodno-kanalizacyjnym.

Dlatego rzecznik zwróciła się do ministra transportu z prośbą o rozważenie zasadności podjęcia odpowiedniej inicjatywy legislacyjnej, zmierzającej do doprecyzowania przepisów ustawy o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzaniu ścieków, zawierających definicje przyłącza kanalizacyjnego i wodociągowego, z uwzględnieniem wykładni przyjętej przez Sąd Najwyższy.