Jest już znane uzasadnienie w tej drugiej sprawie. Trybunał uznał, że zakres skargi  wyklucza złożenie jej przez Krajowy Związek Pracodawców Rolnych:

"Trybunał Konstytucyjny stwierdza, że zarówno treść kwestionowanych przepisów, jak również wzorce kontroli, które powołuje Związek, tzn. art. 2, art. 20, art. 21 ust. 1 i 2 w zw. z art. 64 ust. 1 i 2, art. 22, art. 23, art. 31 ust. 3, art. 32 ust. 1 i 2 Konstytucji, oraz uzasadnienie postawionych zarzutów, świadczą o tym, że wnioskodawca występuje w interesie dzierżawców prowadzących działalność w branży rolniczej i w obronie ich stanu posiadania, nie zaś w celu ochrony uprawnień członków Związku jako pracodawców w ramach relacji łączącej ich z pracownikami (stosunek pracy).

W konsekwencji, Trybunał Konstytucyjny stwierdza, że ustalony przez Związek zakres zaskarżenia wykracza poza granice ograniczonej rzeczowo legitymacji procesowej, „konsumując” cechy wniosku, który mogą złożyć jedynie podmioty legitymowane ogólnie, wymienione w art. 191 ust. 1 pkt 1 Konstytucji. Okoliczność ta uzasadnia odmowę nadania wnioskowi Związku dalszego biegu (art. 36 ust. 3 w zw. z art. 39 ust. 1 pkt 1 ustawy o TK)”.

Trybunał stwierdził też, że do odmowy nadania biegu wnioskowi wystarczyło już samo to, że „wnioskodawca nie wykazał, że Związek posiada struktury terenowe niższego szczebla, których istnienie przekładałoby się na ogólnokrajowy charakter Zgromadzenia Ogólnego (uchwała nr 9/2012 w sprawie wniosku) czy wybieranego przez ten ostatni organ (§ 24 ust. 1 lit. c statutu) Zarządu (uchwała nr 1/2012 w sprawie wniosku)”.

Zakwestionowano nawet fakt, że to „uczestnicy Zgromadzenia Założycieli” upoważnili prezesa KZPR do prowadzenia postępowania przed Trybunałem – podczas gdy nie powinno ono formalnie funkcjonować.

Trybunał wytknął ponadto, że Zarząd nie miał żadnego upoważnienia do podjęcia uchwały w sprawie wystąpienia z wnioskiem do Trybunału.