Są różne style ogrodów, np. rustykalny, wiejski, angielski, egzotyczny czy japoński i do każdego będzie pasować zupełnie inna alejka ogrodowa. Aby wszytko dobrze się komponowało należy wybrać odpowiedni rodzaj nawierzchni (materiału), z jakiego będzie wykonana.

Zadaniem alejek jest łączenie często odwiedzanych miejsc ogrodu oraz kształtowanie jego przestrzeni. W ogrodach, w których panuje uporządkowany kształt geometryczny, najlepiej będą prezentować się ścieżki proste. W ogrodach naturalistycznych, wiejskich lepiej zastosować alejki kręte lub o delikatnych łukach, przy których będą rosnąć niższe rośliny.

Ścieżki w ogrodzie oprócz estetyki powinny odznaczać się funkcjonalnością. W naszych warunkach klimatycznych materiał, z którego są wykonane powinien być trwały, mrozoodporny i antypoślizgowy. W zależności od miejsca w ogrodzie można również wykonać ścieżkę z innego materiału, np. ścieżka kamienista z zadarniającymi roślinami, która prowadzi do ogrodu alpinaryjnego lub ze alejkę ze żwirku do altany lub tarasu.

Ścieżki, które znajdują się w pobliżu trawnika powinny leżeć na równi z murawą, ponieważ ułatwi nam to koszenie. Jedynie odradza się w ten sposób tworzyć ścieżki ze żwirku, które powodują uszkodzenia noży kosiarek. Alejki przylegające do rabat warto ułożyć nieco wyżej, dzięki temu gleba nie będzie wypłukiwana podczas podlewania lub ulewnych deszczy. Wyżej układamy ścieżkę z kamieni, między którymi możemy posadzić rośliny alpinaryjne, np. rojniki, rozchodniki, floksy szydlaste, mydlnice, żagwin. Dzięki takiemu układowi rośliny podczas chodzenia nie będą deptane.

Do wykonania alejki można wykorzystać różne materiały. Najczęściej do budowy alejki ogrodowej wykorzystuje się kostki betonowe, kamień, klinkier, żwirek, drewniane klocki. Układ nawierzchni może być różny i tworzyć różny kształt czy mozaikę. Warto jedynie wspomnieć, że projekt alejki powinien być wykonany ze smakiem i być interesujący. Takim przykładem jest, np. stworzenie na przemian ułożonej kostki szachowej składającej się z kostki betowej i kostek porośniętych trawą lub karmnikiem ościstym. Ciekawym rozwiązaniem jest połączenie kostki brukowej z kępami ozdobnych niskich traw, np. kostrzewa sina lub miotlasta ( odm. 'Teddybar') lub zawciągu nadmorskiego.

Ścieżki betonowe są najczęściej wykorzystywane do nawierzchni ogrodowej. W sprzedaży dostępne są kostki różnej wielkości, grubości, kształcie i emitujące kamień lub drewno. Na ścieżki ogrodowe wystarczą kostki o grubości 4 cm. Wyprodukowane są one z materiału trwałego, ale warto je dodatkowo zaimpregnować. Zapobiegnie to wnikaniu wody, zanieczyszczeń lub zielenieniu betonu. Kostki stylizowane na kamienny bruk i płyty imitujące granit czy piaskowiec będą ładnie wyglądać w ogrodach angielskich, różanych, rustykalnych i japońskich. Z barwionego i fakturowanego betonu produkowane są kostki przypominające bruk drewniany. Alejki wykonane z tego materiału ładnie wyglądają na wolnej przestrzeni, np. ścieżka prowadząca do tarasu czy altany.

Polecanym do budowy ścieżek jest klinkier, który odznacza się wysoką trwałością. Jest odporny na czynniki atmosferyczne (deszcz, słońce) i pod ich wpływem nie zmienia barwy. Posiada dużą gęstość i dlatego nie chłonie brudu oraz jest odporny na ścieranie i uszkodzenia mechaniczne. Z kostki można ułożyć różne kształty i tworzyć kręte ścieżki. Bardzo efektowny, ale drogi jest klinkier ręcznie formowany, o nierównej powierzchni i naturalnych przebarwieniach. Klinkier jest materiałem uniwersalnym i dobrze sprawdzi się w każdym stylu ogrodu.

Ścieżki żwirowe składają się z małych kamieni, łupków lub grysu o nieregularnych brzegach, rożnej wielkości. Ścieżka wykonana z tego materiału posiada uniwersalne zastosowanie i łatwo ją zrobić samemu. Kamienie gładkie i o regularnej strukturze nie nadają się na alejki, gdyż łatwo przemieszczają się i są śliskie. Ścieżka wykonana z takich kamieni jest niestabilna. Odradza się również kamienie miękkie, np. wapień i dolomit. Pod wpływem czynników atmosferycznych takie kamienie szybko się ścierają i uwalniają do gleby związki wapnia, które zmieniają jej odczyn. Jeśli wybierzemy ścieżki żwirowe należy pamiętać, że łatwo zarastają one chwastami i z tego powodu potrzebują regularnej pielęgnacji.

Ścieżki z kamienia wyglądają naturalnie i będą pasować do ogrodów wiejskich, rustykalnych lub naturalistycznych, ale też do japońskich i na trawnik. Można je łączyć z innymi materiałami lub z niskimi roślinami odpornymi na deptanie (np. karmnik ościsty, macierzanka, mazus płożący). Najczęściej kostki z kamienia wykonane są z granitu, bazaltu, porfiru, sjenitu. Kamienie odznaczają się wysoką trwałością na czynniki atmosferyczne i uszkodzenia mechaniczne. Granit może być koloru szarego, czarnego, białego, rudego lub czerwonego. Bazalt posiada kolor czarny, porfir - szaro- brązowy, a sjenit - szary lub czarny.

Ścieżki drewniane najczęściej wykonane są z bali lub okrąglaków. Pasują do ogrodów naturalistycznych i rustykalnych. Ich wadą jest to, że posiadają niską trwałość. W celu jej zwiększenia można wykonać dodatkową impregnację i położyć pod drewno nawierzchnię drenażu z tłucznia o grubości 20-30 cm. Najtrwalsze jest drewno dębu, jesiona, buka. Drewno jest materiałem, które łatwo chłonie wilgoć, zwiększa tym samym swoja objętość, może dochodzić do jego murszenia, a mokre staje się bardzo śliskie. Ten rodzaj ścieżki nie łączymy z roślinami, a jedynie ze żwirkiem.