Pieczarki, borowiki i podgrzybki to najbardziej znane z gatunków. Jednak jadalnych grzybów jest znacznie więcej. Chociażby takich, które rosną na drzewach jak, np. boczniaki. W Polsce w uprawie profesjonalnej prowadzi się produkcję pieczarki, ale w warunkach amatorskich również sami możemy stworzyć taką uprawę.

Obecnie na rynku jest spore zainteresowanie uprawą grzybów. Do założenia własnej niezbędna jest grzybnia w postaci zawiesinowej mikoryzy, podłoża zawierającego strzępki grzyba lub drzewka, którego korzenie zostały już zaszczepione grzybnią. Wszystkie warianty są dostępne w sprzedaży. W ogrodowych warunkach możemy uprawiać pieczarkę, borowika, rydza, koźlarza, boczniaka, twardziaka (shiitake), a nawet trufle.

Wśród grzybów są tzw. gatunki saprofityczne, które do rozwoju wymagają martwej substancji organicznej. Dlatego pod uprawę pieczarki nadaje się słoma lub podłoże w postaci torfu, a pod uprawę boczniaka lub twardziaka wykorzystuje się świeże ścięte pnie drzew liściastych. Warunkiem uzyskania owocników jest stworzenie im wysokiej wilgotności i temperatury.

Aby uzyskać w warunkach domowych pieczarki, dostępne są w sprzedaży już gotowe zestawy. Zawierają one odpowiednie podłoże przerośnięte grzybnią. Postępując z załączoną instrukcją po miesiącu można zbierać pierwsze owocniki. Pieczarkę można też uprawiać w ogrodzie, ale ze względu na to, iż posiada ona duże wymagania cieplne, to uprawę należy zakładać od późnej wiosny do końca lipca. Miejsce powinno być zacienione i wilgotne, np. pod krzewami i drzewami lub wzdłuż muru od strony północnej.

Bardziej widowiskowa jest uprawa grzybów na pniach drzew. Może być ona zakładana od późnej wiosny do jesieni na otwartym terenie. Aby uzyskać boczniaki lub twardziaki, należy wybrać drewno drzew liściastych (oprócz drzew owocowych). Pod uprawę nadają się okrąglaki pni lub konarów o śr. 8-15 cm i długości 1-1,5 m. Powinny być one zdrowe, posiadać korę oraz być świeże. Tak przygotowane drewno należy zaszczepić zakupioną grzybnią, która znajduje się na trocinach, ziarnie zbóż lub drewnianych kołeczkach. W pniach wykonujemy otwory (15-25 otworów/pień) o rozmiarach 2 cm szerokości i 3-4 cm głębokości (zboże, trociny) lub pod wymiar kołków.

Duże otwory wypełniamy materiałem z grzybnią (zboże, trociny) i zatykamy korkiem (np. po winie). Kołki z grzybnią wbijamy na równi z powierzchnią pnia. Miejsca po wbiciu zatyczek zabezpieczamy czarną folią, przytwierdzoną za pomocą nitów lub pinesek. Zaszczepione pnie ustawiamy w wilgotnym, zacienionym miejscu. Ułożone na stercie pniaki przykrywamy folią (perforowana lub zwykła z dziurkami).

Rozwój grzybni trwa zwykle od 3-12 miesięcy i zależy od rodzaju drewna i warunków uprawy. Najszybciej grzyby uzyskamy na miękkim brzozowym drewnie. Po całkowitym przerośnięciu okrąglaka grzybnią, zdejmujemy folię oraz wyjmujemy korki i ustawiamy pniaki w pozycji pionowej lub skośnej. Plonowanie zwykle trwa 3- 6 lat, a owocniki pojawiają się wiosną lub jesienią. Aby szybciej pojawiały się grzyby twardziaka, należy przerośnięte grzybnią pnie zanurzyć na 24 h w zimnej wodzie, a po wyjęciu ściętą strona uderzyć o twarde podłoże, uważając, aby okrąglak nie pękł.

Innym rozwiązaniem do uzyskania naszych rodzimych gatunków grzybów jest zaszczepienie drzew rosnących w ogrodzie, np. sosny, graby, buki, świerki, dęby, brzozy lub zakupić już gotowe zaszczepione drzewka. W sprzedaży pojawiły się tzw. żywe grzybnie mikoryzowe, które w łatwy sposób można zaaplikować pod rosnące drzewo. Mikoryzę wstrzykujemy do wykopanych dołków (10-20 cm ) w okresie gdy gleba jest wilgotna, a temperatura podłoża przekracza 10°C. Na pierwsze owocniki trzeba poczekać co najmniej rok.