Łubin (a właściwie łubiny, bo odróżniamy trzy jego gatunki: żółty, wąskolistny i biały) jest cenną rośliną strączkową będącą źródłem relatywnie taniego białka paszowego. Nasiona są bogate w lizynę i inne egzogenne aminokwasy, których nie ma w ziarnie zbóż. W 1,5 t nasion łubinu żółtego znajduje się aż 560 kg białka. Taką samą jego ilość można uzyskać przy plonie łubinu białego na poziomie 1,8 t, a wąskolistnego 2 t z ha. Warto się zastanowić, co łatwiej w gospodarstwie uzyskać - 1,5 t nasion łubinu żółtego, czy np. 6 t z ha ziarna jęczmienia, bo w takim plonie jest też 560 kg białka i to gorszej wartości biologicznej.

Równocześnie wprowadzenie łubinu do zmianowania należy traktować także jako biologiczny środek produkcji, ponieważ silnie oddziałuje na poprawę właściwości fizycznych, chemicznych i biologicznych gleby. Łubin jest rośliną głęboko korzeniącą się. Wytwarza silny korzeń palowy sięgający w głąb ponad 2 m, z odgałęzieniami korzeni bocznych, na których wyrastają brodawki korzeniowe. Zasiedlają je symbiotyczne bakterie brodawkowe z rodzaju Rhizobium.

Wiążą one azot atmosferyczny wykorzystywany do życia zarówno przez bakterie, jak i roślinę żywicielską.

Po żniwach znaczna ilość tego pierwiastka pozostaje w glebie. Szacuje się, że bakterie brodawkowe z rodzajów Rhizobium i Bradyrhizobium wiążą rocznie 70-110 kg azotu na ha, który jest - co warto podkreślić - w całości wykorzystywany przez rośliny. Tymczasem z każdych 100 kg azotu zastosowanego w nawozach mineralnych, rośliny wykorzystują jedynie 50-70 kg.

Silnie rozwinięty system korzeniowy wynosi z głębszych warstw gleby związki mineralne, miedzy innymi fosforu, potasu, wapnia, pozostawiając je roślinom następczym o płytszym systemie korzeniowym jak np. zboża. Korzenie łubinu po obumarciu tworzą w glebie sieć głęboko sięgających kanałów różnej średnicy. Dzięki nim poprawiają się w niej stosunki wodno-powietrzne, stąd często podkreślana jest fitomelioracyjna rola tej rośliny.

Łubin wykazuje również działanie fitosanitarne, nie jest bowiem rośliną żywicielską dla grzybów rozwijających się na zbożach czy rzepaku. Jest to bardzo istotne, zważywszy na przesycenie współczesnych płodozmianów tymi roślinami.

Jednym z większych problemów uprawy łubinu jest zachwaszczenie.

Głównym źródłem zachwaszczenia są występujące w glebie diaspory, czyli nasiona chwastów lub ich kłącza i rozłogi.

Obecnie chemiczne metody są bardzo ograniczone. Niechemiczne metody powinny być prowadzone w różnych kierunkach i oparte na działaniach zapobiegawczych (płodozmian, agrotechnika) oraz bezpośredniego zmniejszenia liczebności chwastów poprzez ich mechaniczne zwalczanie już w zespole uprawek pożniwnych po zbiorze rośliny przedplonowej (jeżeli nie był wysiany poplon). W tym okresie w szczególności należy zwalczać gatunki chwastów wieloletnich rozmnażających się przez podziemne rozłogi lub na kłączach jak np.: mlecze, ostrożenie, szczawie, gdyż ich zwalczanie w uprawie łubinu jest niemożliwe lub bardzo ograniczone.

Po siewie łubinu mechaniczne odchwaszczanie z użyciem brony jest możliwe bezpośrednio po siewie (faza wzrostu BBCH 01-03), ale przed wyłonieniem się korzonka zarodkowego z okrywy nasiennej, gdyż w tej fazie jest bardzo wrażliwy na mechaniczne uszkodzenia. Po wschodach łubinu mechaniczne odchwaszczanie jest również możliwe od fazy 3-4 liści łubinu (BBCH 23). Jednakże łubin, w porównaniu do innych upraw, jak np. zboża, jest mniej tolerancyjny względem mechanicznego odchwaszczania z użyciem brony. Jest również wrażliwy na zachwaszczenie i korzyści wynikające z mechanicznego zwalczania chwastów mogą przewyższyć uboczne skutki bronowania. Podczas bronowania należy uważać, aby nie uszkodzić lub nie wyrwać roślin łubinu. Prędkość jazdy (większa prędkość skutkuje większą intensywnością działania) oraz rodzaj brony i jej ustawienia robocze (gdy jest taka możliwość) dostosować trzeba do warunków pola oraz fazy rozwoju łubinu.

W celu ograniczenia ujemnych skutków bronowania zabieg najlepiej przeprowadzić w warunkach sprzyjających mniejszemu turgorowi (jędrności) roślin. Zabieg bronowania najlepiej wykonać w godzinach popołudniowych, gdy wierzchnia warstwa gleby jest sucha.

Najbardziej wrażliwe na bronowanie są chwasty w fazie siewek. Bronowanie na glebie wilgotnej przynosi słabszy efekt chwastobójczy. Bronowanie na powierzchni nierównej lub zbrylonej skutkuje wzrostem uszkodzeń łubinu.

Odchwaszczanie z zastosowaniem opielacza wymaga siewu w większym odstępie rzędów, powyżej 25-30 cm.

Stosowanie większej rozstawy między rzędami skutkuje zmniejszeniem plonu nasion w następstwie mniejszej obsady łubinu, a gdy planujemy uprawę na nasiona, nie jest zalecane nadmierne zagęszczenie roślin w rzędzie, gdyż wpływa to na wzrost zielonej masy i wydłużenie wegetacji kosztem plonu nasion.

W celu uzyskania wyrównanych i szybkich wschodów w optymalnej obsadzie - należy stosować zdrowy, dobrej jakości materiał siewny i wolny od nasion chwastów. Nasiona wysiewać w zalecanych ilościach, terminach i optymalnej głębokości siewu. Bardzo ważne jest optymalne ustalenie normy siewu, dostosowane do wymagań odmiany oraz stanowiska, co zmniejsza ryzyko zachwaszczenia wtórnego.

Podstawą niechemicznej regulacji zachwaszczenia jest zmianowanie roślin.

Do najważniejszych gatunków chwastów występujących w łubinie należą między innymi: komosa i chwastnica.

Pierwszy gatunek będzie stanowił większe zagrożenie w płodozmianach, w których dominują uprawy jare - wysiewane wiosną. Natomiast zachwaszczenie chwastnicą, typowym gatunkiem ciepłolubnym, będzie większe przy opóźnionych terminach siewu lub niepełnej obsady roślin łubinu.

Poważnym problemem uprawy strączkowych grubonasiennych jest mała dostępność środków chwastobójczych do ich odchwaszczania, w tym do odchwaszczania łubinu.

Sytuacja się pogarsza, gdyż po wznowieniu rejestracji środka chwastobójczego Targa Super 05 EC, zalecanego do selektywnego zwalczania chwastów jednoliściennych nie ma łubinu. Jeżeli rolnik kupił ten środek wcześniej okres jego przydatności nie minął i w etykiecie jest wymieniony łubin, to można go w tej uprawie legalnie stosować.

Do desykacji plantacji łubinu (i chwastów w nim występujących) polecane są środki zawierające substancję czynną: jon dikwatu. W tym momencie w łubinie zalecane są: Reglone 200 SL, Ring 200 SL w dawkach 2,5 do 3,0 l/ha.

Te środki należy stosować, gdy strąki na pędzie i co najmniej połowa bocznych są zbrązowiałe, pozostałe żółte, a nasiona fizjologicznie dojrzałe. Do zbioru można przystąpić w terminie 7-10 dni po opryskiwaniu plantacji. Środki chwastobójcze należy stosować zgodnie z etykietą środka ochrony roślin, a informacje o ich stosowaniu przechowywać przez 3 lata.

Niedobór środków chwastobójczych może zniechęcić do uprawy łubinu czy też innych roślin strączkowych grubonasiennych.

Ale na pewno małe zainteresowanie producentów rolnych uprawą tej grupy roślin, a tym samym mała ich powierzchnia uprawy, na pewno skutkuje brakiem zainteresowania przez firmy fitosanitarne lub inne jednostki rejestracją środków ochrony dla grupy roślin strączkowych grubonasiennych.

Dobrą metodą istotnego zmniejszenia zachwaszczenie jest siew mieszanek strączkowo-zbożowych. W warunkach badań prowadzonych w Instytucie Ochrony Roślin - Państwowym Instytucie Badawczym (IOR-PIB) odmiany łubinu wąskolistnego były lepszym komponentem do mieszanek strączkowo- zbożowych niż odmiany łubinu żółtego. W badaniach IOR-PIB dobre efekty uzyskiwano, gdy w mieszance łubin stanowi 60 proc. normy siewu łubinu, a zboża jare 40 proc. normy siewu danego gatunku zboża. Przy czym dla ustalenia proporcji wagowych poszczególnych komponentów mieszanki przyjmowano maksymalną zalecaną obsadę roślin dla danego stanowiska.