Z roślin wrzosowatych najbardziej znane są różanecznik, azalie i wrzosy. Jednak w polskich warunkach może być uprawianych kilka innych mniej znanych roślin. Do prawidłowego wzrostu wymagają próchnicznej, średnio wilgotnej, kwaśnej gleby (4,5-5,5 pH) oraz półcienistego lub cienistego i osłoniętego stanowiska. Z racji tego, iż wrzosowate mają płytki system korzeniowy, wymagają wilgotnego podłoża.

Pod uprawę roślin wrzosowatych najlepsze są gleby leśne, najlepiej w pobliżu rosnących sosen, świerków. Gleba ta zawiera w odpowiednich proporcjach lekką piaszczysto-liściową ziemię, rozłożone igliwie i posiada właściwy odczyn. Jeśli w ogrodzie nie mamy takiego podłoża, możemy sami je stworzyć. Do tego potrzebne będzie mieszanka: kwaśnego torfu, igliwia lub kory sosnowej i piasku w stosunku 3:2:1.

Dla roślin wyższych wrzosowatych wykopujemy dość szeroki i głęboki dół, zwykle o średnicy 2x większej od bryły korzeniowej zakupionej rośliny. Nie należy zbyt głęboko sadzić krzewów. Gleby po pracach budowlanych, jałowe i ciężkie nie nadają się pod uprawę wrzosowatych. Wokół posadzonego krzewu należy wysypać ok. 5 cm warstwę kory lub igliwia. Warto również zastosować pod krzewy szczepionki mikoryzowe, które stworzą z roślinami symbiozę opartą na obustronnej korzyści.

Niskie krzewinki z rodziny wrzosowatych, najczęściej są wykorzystywane, jako uzupełnienie wrzosowisk. Wśród nich idealnie do tego nadaje się srebro ulistniona i kwitnąca na różowa modrzewnica (fot.2). Uzupełnieniem w postaci różowo kwitnących wysepek są brukentalia i debecja. Na przedwiośniu prawdziwą kwitnącą ozdobą są wrzosiec krwisty lub darlejski (fot.3), które to długo i obficie obsypane są karminowymi kwiatami.

Na uwagę zasługują o płożących się pędach bażyna czarna (fot.4) w odmianie zielono- i żółtolistnej (odm. 'Bernstein') oraz golteria płożąca (fot.5). Dodatkowo rośliny wytwarzają ozdobne czarne (bażyna) i czerwone (golteria) jagody. Liście golterii na jesieni przybierają czerwony kolor. Te dwa gatunki mogą być sadzone jako rośliny zadarniające.

Znacznie wyższy (80-120 cm) o przewieszających się pędach jest kiścień wawrzynowy. Odmiana 'Rainbow' (fot.6) posiada żółto-różowo-zielono nakrapiane liście, które jesienią przybierają karminową barwę. Kwiaty są białe, dzwonkowate i pojawiają się na przełomie wiosny. Bogactwem odmian mogą pochwalić się pieris i kalmia. Krzewy te wolno rosną i po wielu latach osiągają 150-200 cm wysokości.

W polskich warunkach mogą być uprawiane pieris japoński (fot.7) i kwiecisty. Obydwa gatunki kwitną na biało wytwarzając wiechy drobnych beczułkowatych kwiatów. Pieris japoński posiada kwiatostany zwisające, a dodatkowo młode wierzchołkowe liście u odm. 'Red Mill' są barwy czerwonawej. Odmiana 'Variegata' posiada biało obrzeżone, drobne liście. Kwiatostany u pierisów tworzą sie od lata do jesieni i rozwijają się następnego roku na przełomie wiosny.

Kalmia wąskolistna i szerokolistna (fot.1) są bardzo ozdobnymi krzewami. Kwiaty barwy od białej po karminowe, kształtu miseczkowatego zebrane są w gęste wierzchołkowe lub boczne baldachogrona. Liście skórzaste, błyszczące i w zależności od gatunki są wąskie (k. wąskolistna) lub owalne (k. szerokolistna). Odmiany k. szerokolistnej 'Muras' (kwiaty różowo-białe) i 'Osbo Red' (kwiaty czerwone) oraz większość odmian k. wąskolistnej są dość odporne na mróz.