Ustawa o ochronie prawnej odmian roślin z 23 czerwca 2003 roku, w art. 23 ust.1 określa wymóg wnoszenia części opłaty licencyjnej za używanie materiału z własnego zbioru, jako materiału siewnego odmiany chronionej wyłącznym prawem.

Zdaniem Walnego Zgromadzenia LIR, za użycie wtórnego materiału siewnego nie powinno się wnosić dodatkowych opłat, ponieważ już raz za ten materiał siewny się zapłaciło. Izba argumentuje również, że wtórny materiał siewny pochodzący z własnego zbioru podlega degradacji potencjału produkcyjnego, czego skutkiem jest słabsza siła kiełkowania oraz gorsza wydajność i jakość.

Zdaniem Walnego Zgromadzenia LIR, nadanie organizacjom hodowców szerokich uprawnień kontrolnych, wynikających z art. 23c ust. 1 powyższej ustawy, jest niepokojące. Na wniosek organizacji hodowców rolnik jest zobowiązany przedstawić wszystkie informacje dotyczące produkcji rolniczej. Informacje te dotyczą w szczególności danych identyfikacyjnych działek rolnych wchodzących w skład gospodarstwa rolnego, wykazanie ilości materiału ze zbioru oraz wielkości powierzchni gruntów rolnych, na których zużyto materiał siewny ze zbioru oraz dane podmiotu, od którego posiadacz gruntów rolnych nabył kwalifikowany materiał siewny.

Organizacja hodowców, zgodnie z ustawą ma możliwość przeprowadzenia kontroli w gospodarstwie rolnym w celu weryfikacji uzyskanych informacji ze stanem faktycznym. Podczas tego typu kontroli posiadacz gruntów rolnych zobowiązany jest udostępnić kontrolującemu dokumenty potwierdzające zgodność przekazanych informacji ze stanem rzeczywistym, a także umożliwić mu wstęp na grunty rolne, do budynków i innych obiektów o przeznaczeniu gospodarczym, a nawet do środków transportu. Wątpliwości tutaj budzi brak doprecyzowanych przesłanek, jakimi powinna kierować się Agencja Nasienna Sp. z. o.o. przy podejmowaniu decyzji dotyczących przeprowadzania kontroli w wybranym gospodarstwie.

Stanowisko Lubelskiej Izby Rolniczej w tej sprawie zostało opublikowane po Walnym Zgromadzeniu Izby, które odbyło się 7 maja br.