Niska zasobność w siarkę przyswajalną jest wynikiem przede wszystkim ograniczenia przez przemysł emisji tego pierwiastka do atmosfery oraz spadku zużycia nawozów naturalnych – przede wszystkim obornika.

Siarka jest dla organizmów żywych ważnym elementem strukturalnym, gdyż podobnie jak azot wchodzi w skład aminokwasów i białek. Jako składnik enzymów, witamin, chlorofilu, olejków gorczycznych i innych metabolitów, jest niezbędna dla przebiegu najważniejszych procesów fizjologicznych. Związki siarki biorą udział w procesie fotosyntezy, oddychania, redukcji azotynów, wiązaniu azotu atmosferycznego. Rośliny dobrze zaopatrzone w siarkę charakteryzują się większą odpornością na stresy środowiskowe, takie jak: mróz czy susza, a także na stresy wywołane nalotem szkodników czy zarodników grzybów. Odpowiednie zaopatrzenie roślin w siarkę jest zatem istotnym czynnikiem plonotwórczym oraz warunkiem pozyskania produktów roślinnych pożądanej jakości.

Niezwykle istotnym zagadnieniem jest współdziałanie azotu i siarki polegające na lepszym wykorzystaniu azotu z nawozów mineralnych na skutek dodatku siarki. Dlatego bardzo ważnym zagadnieniem jest uzupełnianie niedoborów tego składnika pokarmowego za pomocą nawozów mineralnych tak w postaci stałej jak i płynnej ale zawierających siarkę. Nawozy z dodatkiem siarki są szczególnie zalecane pod rośliny siarkolubne takie jak: rzepak, groch, rośliny motylkowate, , burak cukrowy i ćwikłowy. Korzystne efekty plonotwórcze uzyskuje się także po zastosowaniu nawozów z dodatkiem siarki pod zboża i kukurydzę.

IUNG-PIB w Puławach porównywał efektywność działania nawozów stałych i płynnych bez dodatku i z dodatkiem siarki w uprawach roślin zbożowych (jarych i ozimych) oraz w rzepaku. Z przeprowadzonych badań wynika, że najlepsze efekty produkcyjne uzyskuje się stosując nawozy z dodatkiem siarki. Prace dowiodły także korzystnego wpływu nawozów zawierających siarkę na cechy jakościowe ziarna zbóż a przede wszystkim na większą zawartość glutenu.

Najczęstszym źródłem siarki są nawozy stałe. Sól potasowa 40-procentowa zawiera 2proc. S, kainit i kamex – 4 proc. S, siarczan potasu – 18 proc. Nie tylko nawozy potasowe są źródłem tego pierwiastka. Występuje on także w nawozach magnezowych. Kizeryt zależnie od formy zawiera od 20 do 22 proc. siarki. Także superfosfat jest dobrym źródłem siarki. Jej udział sięga bowiem 10 proc. składu superfosfatu pylistego, a 12 proc. granulowanego. Od ubiegłego roku jest także na rynku nawóz azotowy do wiosennego zasilania roślin ozimych o nazwie Saletrosan zawierający 26 proc. N całkowitego i 13 proc. siarki.

Najpowszechniej wykorzystywanym źródłem siarki są jednak nawozy dolistne. Po części wynika to ze słusznego skądinąd przekonania rolników, iż siarka wprowadzona do gleby przesiewnie w znacznej części ulega wymyciu w okresie jesienno-zimowym. W wypadku rzepaku ozimego zwracają uwagę na fakt wzrostu zapotrzebowania tej rośliny na S dopiero od fazy pąkowania.