W uprawie kukurydzy najważniejszym składnikiem plonotwórczym jest azot. Na wytworzenie tony ziarna potrzebuje ona przeciętnie ok. 30 kg azotu. Kukurydza pobiera azot podczas całego okresu wegetacji, ale najwięcej podczas kwitnienia. Pobieranie azotu w początkowym okresie wegetacji jest niewielkie i do wytworzenia przez kukurydzę 6-8 liści nie przekracza kilku procent ogólnej ilości azotu pobieranej przez kukurydzę.

Tempo pobierania azotu zależy od temperatury. Przy temperaturze poniżej 5 st.C jest niewielkie, a rośliny często odczuwają niedobór tego składnika. Do zjawiska tego dochodzi wczesną wiosną. Na polu można wtedy zaobserwować zżółknięte rośliny. Jeśli temperatura wzrasta powyżej 15 st.C, pobieranie azotu znacznie się zwiększa.

Przy oczekiwanym plonie 8-10 t ziarna z hektara należy zastosować 140-160 kg azotu. Pogłównie stosuje się 1/3-1/2 całkowitej dawki azotu, jaką zamierza się zastosować w uprawie kukurydzy. W tym terminie należy stosować szybko działające nawozy azotowe (saletrę amonowo-wapniową i amonową oraz RSM-28), a także nawozy wieloskładnikowe (fosforan amonu, polifoskę, amofoski). Najlepsze są nawozy granulowane, ponieważ stosowane rzędowo nie powodują poparzenia kukurydzy.

Kukurydzę nawozi się rzędowo rozsiewaczami wyposażonymi w aplikatory do wysiewu rzędowego nawozów. Nawóz umieszczany jest na powierzchni gleby w pobliżu rzędu roślin. Podczas rozsiewania nawozów kukurydza powinna mieć wysokość nie większą niż 30-35 cm. Kukurydzy nie można nawozić później, bo rośliny są wtedy zbyt duże i ciągnik uszkadza je mechanicznie. Poza tym pogłówne nawożenie kukurydzy azotem jest utrudnione, bo nawóz trafiający do lejków utworzonych przez liście powoduje ich poparzenie. Podobnie dzieje się, gdy granulki nawozu zatrzymają się w kątach liści. Ryzyko poparzenia zmniejsza stosowanie nawozów podczas suchej pogody.

W wypadku RSM stosuje się go w międzyrzędziach dwukrotnie. Pierwszy raz, gdy kukurydza ma 2-5 liści, a drugi raz, gdy osiągnie fazę 6-10 liści. Węże rozlewowe powinny doprowadzać RSM blisko rzędów roślin, bo to zmniejsza straty azotu.

W uprawie kukurydzy z mikroelementów najważniejsze to bor, cynk i miedź. Brak boru silnie hamuje wzrost roślin oraz powoduje zaburzenia w kwitnieniu kukurydzy (deformacja kłosków w kolbie). Niedobory cynku ograniczają zawiązywanie kolb. Natomiast brak miedzi obniża plony suchej i zielonej masy.

W wypadku zauważenia u kukurydzy objawów niedoboru mikroelementów podczas wegetacji, należy natychmiast zastosować interwencyjnie i dolistnie jeden z wielu dostępnych na rynku i zalecanych nawozów dolistnych, np. Basfoliar, Insol, Wuxal Top. Dokarmianie dolistne jest szczególnie ważne, gdy podczas wegetacji występują warunki stresowe, powodujące zakłócenia we wzroście i rozwoju roślin, np. susza, okres chłodów. Niedobór mikroelementów może także ujawnić się przy uprawie kukurydzy na glebie o małej zasobności w te składniki oraz przy odczynie gleby obojętnym lub zasadowym. Poza tym mogą występować ich braki, kiedy uprawiane są nowoczesne odmiany o dużym potencjale plonowania.

Źródło: "Farmer" 09/2005