Najbardziej popularne wapno defekacyjne, jest odpadem w przemyśle cukrowniczym. Powstaje ono w cukrowniach jako produkt uboczny w procesie ekstrakcji cukru. Podczas tego procesu tzw. mleczko wapienne wiąże niecukrowe związki, obecne w soku surowym.

W osadnikach zbiera się odpad będący mieszaniną różnych związków mineralnych. Osad ten zawiera między innymi węglan wapnia i po leżakowaniu oraz suszeniu może być wykorzystywany jako wapno nawozowe.

Zawiera zazwyczaj od 20 do 35 proc. CaO. Posiadać może również pewną ilość azotu, magnezu, fosforu oraz mikroelementów. Wapno defekacyjne z cukrowni może zawierać (średnio): 30 proc. wapna (CaO), które jest w formie węglanowej 1 proc. magnezu (MgO), 1 proc. fosforu (P2O5) oraz około 0,5 proc. azotu. W związku z tym z przykładową dawką 3t/ha wapna defekacyjnego do gleby wnosi się około 30 kg MgO, 30 kg P2O5, 15 kg N.

Aktualne ceny nawozów mineralnych powodują, że stosowanie wapna defekacyjnego, które jest stosunkowo tanim nawozem jest dość popularne wśród rolników. Zazwyczaj jest dobrze przygotowane do wysiewu gdyż ma drobnoziarnistą strukturę. Można go rozsiewać przy użyciu tradycyjnych rozsiewaczy nawozowych.

Wapno defekacyjne ze względu na niewielką zawartość składnika odkwaszającego i wysokie koszty transportu stosowane jest ono jedynie przez tych rolników, których gospodarstwa znajdują się w niewielkiej odległości od cukrowni. Jest to nawóz raczej wykorzystywany do stabilizacji pH siedliska. Jako tzw. wapnowanie zachowawcze stosuje się go ok. 2-3 t/ha.

W przypadku gleb o kwaśnym odczynie potrzebne są dawki rzędu 5, a nawet 10 t/ha. Wapno defekacyjne może podnieść pH gleby zaledwie w zakresie od 0,1 do 0,5 jednostki. Z tego powodu jeśli zależy nam na szybkim uregulowaniu pH warto jednak zdecydować się na nawóz pochodzący z kopalin, chociażby ze względu na wyższą zawartość w takich nawozach składnika odkwaszającego (CaO).

Inne przykłady ubocznych surowców wapniowych:

Wapno posodowe pozyskuje się w procesie produkcji sody. W zależności od typu zawiera ono od 20 proc. do 30 proc. CaO w formie węglanu wapnia. Podstawowym składnikiem ograniczającym rolnicze użytkowanie wapna posodowego jest zawartość chlorków. Dlatego zbyt częste stosowanie go na to samo pole może prowadzić do niekorzystnych zmian we właściwościach gleby i zaburzać wzrost głównie tych roślin, które są wrażliwe na chlorki.

Kolejnym przykładem jest wapno pokarbidowe, które powstaje w procesie produkcji acetylenu jako produkt uboczny. Wapno pokarbidowe zawiera 30-35 proc. CaO.

Na niewielką skalę wykorzystywane jest również wapno pocelulozowe, które powstaje jako produkt uboczny w produkcji papieru. Zawiera ono do 40 proc. CaO w formie węglanowej. Ograniczeniem stosowania wapna pocelulozowego jest zawartość chlorków, oraz siarczków.

Podstawowym ograniczeniem w rolniczym użytkowaniu nawozów wapniowych pochodzących z produkcji ubocznej jest zatem zawartość licznych składników niekorzystnych dla roślin uprawnych, a mianowicie: chloru (wapno posodowe), chlorków i siarczków (wapno pocelulozowe). Takie wapno może zawierać również pewną ilość kadmu i ołowiu. Wapno z produkcji ubocznej bezwzględnie musi być przebadane chemicznie na zawartość szkodliwych substancji. Jest to bowiem wapno o największym stopniu zanieczyszczeń.