W Europie Zachodniej od dawna liście buraczane są przyorywane. Łatwo ulegają one mineralizacji, a ich rozkład w glebie przyspiesza dokładne rozdrobnienie i równomierne rozrzucenie po polu. W wypadku zbioru jednoetapowego kombajn samobieżny dobrze tnie i rozrzuca liście po polu.

Plon liści zależy od wielu czynników, ale przede wszystkim od pogody (głównie ilości i rozkładu opadów). Poza tym duży wpływ ma odmiana buraków, nawożenie azotem (wysokość dawki i termin jej zastosowania) oraz zbiór (termin i sposób).

W 30 tonach liści z główkami znajduje się 150 kg azotu, 60 kg fosforu (P2O5), 300 kg potasu (K2O), 48 kg wapnia (CaO), 39 kg magnezu (MgO) oraz mikroelementy: 150 g boru, 48 g miedzi, 570 g manganu i 255 g cynku. Oznacza to, że w porównaniu z obornikiem liście zawierają tyle samo azotu, mniej fosforu, wapnia i magnezu, a więcej potasu. Ustępują mu jednak zdecydowanie pod względem zawartości mikroskładników.

Wykorzystanie azotu w pierwszym roku po przyoraniu liści buraczanych wynosi 40 proc., fosforu 25 proc. a potasu 60 procent. Dlatego rośliny uprawiane po burakach, mogą skorzystać (przy plonie liści 30 ton na hektar) z 60 kg azotu, 15 kg fosforu i 180 kg potasu na hektarze. O te ilości można zmniejszyć dawki nawozów stosowanych w uprawie tych roślin.

Składniki pokarmowe zgromadzone w liściach buraczanych najpełniej pokrywają potrzeby nawozowe jęczmienia i pszenicy. Z powodu dużej ilości azotu dostarczanego przez liście trzeba jednak ostrożnie podchodzić do problemu uprawy jęczmienia browarnego. Może się bowiem okazać, że ziarno przy większej dostępności azotu w glebie może zawierać zbyt dużo białka, a tym samym nie spełniać wymagań odbiorców. Z tym problemem od kilku lat borykają się rolnicy w Czechach.

Do składników pokarmowych zawartych w liściach należy także dodać znaczne ilości składników pozostałych w drobnych korzeniach oraz wcześniej obumarłych liściach. Mogą to być nawet 2 tony suchej masy z hektara, o zawartości ponad 30 kg azotu na hektar.

Po przyoranych liściach buraczanych na glebach żyźniejszych należy uprawiać przede wszystkim kukurydzę i zboża, a na lżejszych – ziemniaki. Nie wolno natomiast wysiewać ponownie buraków ze względu na zwiększone zagrożenie chorobami (zgorzele, chwościk buraka) i szkodnikami (mątwik burakowy). Przestrzegania tego nakazu wymagają także cukrownie.

Na glebach kwaśnych (pH 4,5–5,5) i lekko kwaśnych (pH 5,6–6,6) korzystne jest przed przyoraniem liści zastosowanie wapna magnezowego w dawce 2 tony na hektar.

30 ton liści z główkami dostarcza 150 kg azotu, 60 kg fosforu, 300 kg potasu, 48 kg wapnia, 39 kg magnezu oraz mikroelementy: 150 g boru, 48 g miedzi, 570 g manganu i 255 g cynku.


Źródło: "Farmer" 19/2006