W roku 2012 wprowadzony został program działań, który miał na celu ograniczenie odpływu azotu ze źródeł rolniczych dla obszarów OSN. W związku z tym rolnicy gospodarujący na takich terenach muszą przeprowadzić nawożenie jesienne do 15 listopada, a nie jak większość do końca tego miesiąca. Dotyczy to zarówno nawozów naturalnych (obornika, gnojowicy i gnojówki), ale też i nawozów mineralnych.

Ten program działań określa wymogi, które obowiązują prowadzących działalność rolniczą na OSN. Dotyczą one metod stosowania i przechowywania nawozów oraz posiadania przez rolników odpowiedniej dokumentacji, na podstawie której jednostki kontrolujące, mogą ocenić stopień wypełniania obowiązków.

Trzeba pamiętać, że na tych terenach są pewne obostrzenia, gdzie nawożenie można stosować w warunkach, gdy nie ma zagrożenia, że zawarte w nich składniki mineralne, szczególnie związki azotu, będą wymywane do wód gruntowych lub zmywane do wód powierzchniowych. Stąd limity czasowe.

Bardzo ważnym kryterium jest fakt, że roczna dawka nawozu naturalnego zastosowanego na 1 ha użytków rolnych nie może przekroczyć 170 kg azotu całkowitego. Co w wypadku obornika daje 38 t/ha, gnojówki: 40 m3/ha, gnojowicy: 45 m3/ha.

Określone są też maksymalne dawki azotu zarówno pochodzące z nawozów mineralnych, jak i naturalnych, a także środków do użyźniania gleby w przeliczeniu na równoważniki nawozowe. Dla przykładu dla jęczmienia wynoszą one 140 kg N/ha/rok, dla pszenicy ozimej - 200, dla pszenżyta - 180, dla żyta - 120, dla ziemniaków wczesnych - 100, dla rzepaku - 240, dla kukurydzy na ziarno - 240, a dla kukurydzy z przeznaczeniem na zielonkę - 260 kg N/ha/rok.

Dodatkowo na obszarach OSN od 2013 r. rolnicy, którzy gospodarują na powierzchni powyżej 100 ha, są zobowiązani do nawożenia gruntów według planu zawierającego bilans azotu, opracowanego na podstawie aktualnych (wykonywanych raz na 5 lat) wyników analiz glebowych.