Na stanowiskach ubogich w azot zleca się nawożenie w ilości 20-40 kg N/ha. Nawożenie azotem stosuje się, gdy rzepak sieje się w terminie opóźnionym i zawsze po zbożach gdy przyorano słomę.

Na glebach zasobnych w próchnicę, gdzie stosowano nawożenie nawozami naturalnymi: obornikiem, gnojówką, a także po przedplonach bogatych w azot (np. bobowate) oraz w przypadku siewu rzepaku we wcześniejszym terminie nawożenie azotem powinno być umiarkowane.

W przypadku jesiennego nawożenia rzepaku azotem trzeba zachować względną ostrożność, ponieważ przenawożenie doprowadzi do zbytniego wybujania roślin. W efekcie pąk wierzchołkowy będzie nadmiernie wyniesiony i szyjka korzeniowa wyciągnięta. W rzepakach intensywnie nawożony azotem jesienią, gorsze będzie zimowanie roślin. Soki w komórkach tkanek są bardziej uwodnione co podnosi też podatność rośliny na wymarzanie.

Azot podaje się w momencie nierównomiernych, opóźnionych wschodów oraz gdy panują niedogodne warunki dla mineralizacji, czyli duże opady deszczu i jednocześnie niskie temperatury. Wówczas w razie konieczności, powschodowo 3-4 tygodnie po siewie, podać można nawóz azotowy doglebowo lub nalistnie dostarczając 10-15 kg N/ha.

Azot jest głównym składnikiem plonotwórczym, wpływającym na rozbudowę roślin i przygotowanie rzepaku do zimy. Względem tego makroskładnika rzepak ma duże wymagania pokarmowe. Dobrze rozwinięty łan rzepaku pobiera średnio 60-80 kg N/t rzepaku (łodygi+łuszczyny+nasiona).