Wiosenne nawożenie siarką w rzepaku ozimym wykonuje się przy okazji nawożenia innymi składnikami pokarmowymi: magnezem i potasem. Przed wiosennym ruszeniem wegetacji stosuje się np. kizeryt, sól gorzką. Rzepak wykazuje zapotrzebowanie na siarkę w ilości 50-70 kg S/ha.

Bogate w siarkę są siarczan amonu lub saletro-siarczany amonu, niestety przepisy uniemożliwiają ich aplikację przed 1. marca. Tymczasem nawożenie powinno być wykonane przed wiosennym ruszeniem wegetacji rzepaku ozimego. Rośliny rządzą się własnymi prawami – fizjologicznymi i raczej marne szanse, aby rzepak ozimy z wiosennym ruszeniem wegetacji czekał na nadejście marca.

Później w trakcie wegetacji wiosennej, do fazy kwitnienia rośliny rzepaku ozimego dokarmia się dostarczając siarkę dolistnie np. stosując siedmiowodny siarczan magnezu.

W pszenicy ozimej podstawowe nawożenie siarką wykonuje się wraz z pierwszą dawką nawożenia azotowego. Potrzeby pokarmowe pszenicy to 4,5 kg S/t ziarna plus odpowiednia masa słomy. Siarka poprawiając wchłanianie azotu prowadzi do zwiększenia obsady kłosów u zbóż. W efekcie nawożenie siarką przekłada się na wzrost plonu ziarna i zawartości białka w ziarnie.

Rośliny korzystają z siarki przez cały okres wegetacji. Siarka najintensywniej jest akumulowana przez rośliny na początku kwitnienia. Dlatego dla efektywnego wykorzystania azotu, siarkę w formie siarczanów powinno dostarczyć się odpowiednio wcześnie. Zbyt późna aplikacja siarki przełoży się na słabsze wykorzystanie azotu.

Sprawdź ceny kontraktów terminowych