Magnez wpływa na wielkość plonu i decyduje o cechach jakościowych ziarna: masie 1000 ziaren, ilości i jakości zgromadzonego białka w ziarnie. Podaje się go razem z siarką. Oba pierwiastki pomagają w pobieraniu innych składników z gleby – głównie azotu, co bezpośrednio znajduje odzwierciedlenie w wielkości uzyskiwanego plonu.

Pszenica prawidłowo dokarmiona magnezem i siarką w stadium końca kłoszenia, zwiększa zawartość azotu w ziarnie. Przy braku nalistnego nawożenia tymi składnikami, remobilizacja czyli przeniesienie azotu ze słomy do ziarna jest realizowana tylko do określonego poziomu, po czym jest zahamowana.

Rośliny wykazują wysokie zapotrzebowanie na magnez i zboża sezonie wegetacyjnym pobierają od 30 kg MgO/ha. Pierwiastek jest pobierany w dużych ilościach, ponieważ stanowi centralną część chlorofilu, bez którego fotosynteza jest niemożliwa.

Niedobór magnezu będzie prowadzić do strat w plonie. Nawet jeśli braki pierwiastka nie powodują wyraźnych objawów u roślin, to należy się liczyć ze spadkiem plonów w granicach 10 proc.

W przypadku zaobserwowania objawów niedoboru magnezu straty mogą sięgnąć ok. 20 proc. W skrajnych przypadkach, przy bardzo dużym niedoborze powodującym żółknięcie liści, plon może być niższy nawet o 60 proc.

Pierwszą reakcją na braki magnezu w glebie jest nieprawidłowy, gorzej rozwinięty system korzeniowy. Dopiero w kolejnym etapie obserwuje się objawy na częściach nadziemnych w postaci jasnych przebarwień, bladozielonych liści, które widoczne są najpierw na starszych liściach.

Typowym objawem braku magnezu jest chloroza międzyżyłkowa. U zbóż u nasady liścia tworzą się zgrupowania chlorofilu pomiędzy żyłkami. Powstają nekrotyczne smugi często z odcieniem purpurowym.

Jeśli występują niedobory magnezu to objawy uwidaczniają najpierw zaraz po wschodach, a potem w fazie początku strzelania w źdźbło – kiedy rośliny wykazują wysokie zapotrzebowanie na składniki pokarmowe, w tym magnez.