Rośliny łubinu włączone w płodozmian poprawiają właściwości gleb, działają na nie fitomelioracyjnie. Nasiona łubinu, zwłaszcza żółtego są wartościową wysokobiałkową paszą dla zwierząt. Są bowiem bogate w białko jednak w odniesieniu do innych strączkowych jest to białko zawierające proporcjonalnie mniej lizyny. Łubiny zawierają też więcej wapnia, magnezu i siarki niż inne strączkowe. Kolejną zaletą łubinu żółtego są małe wymagania glebowe, udaje się na glebach luźniejszych i piaszczystych. Łubin wąskolistny wymaga nieco lepszych gleb, ale cechuje się szybszym dojrzewaniem i wyższym plonowaniem niż łubin żółty, ponadto ma mniejszą wrażliwość na antraknozę (sprawca: Colletotrichum lupini) - najgroźniejszą chorobę wśród łubinów. Głównie ta cecha decyduje o większej popularności uprawy łubinu wąskolistnego nad łubinem żółtym i białym.

Duży wpływ na prawidłowy rozwój roślin ma przebieg pogody w okresie wegetacji, która w głównej mierze determinują wzrost i plonowanie, przy czym łubin jest odporny na wiosenne przymrozi. W zależności od warunków klimatycznych, w jakich znajdują się uprawy łubinu obserwuje się porażenie chorobami.

Występowaniu antraknozy sprzyjają wysoka wilgotność powietrza i wysoka temperatura. Najlepszą dla rozwoju patogena jest temperatura powyżej 25°C i wilgotność powietrza powyżej 90 proc. Ważny jest przebieg warunków pogodowych w okresie kwitnienia łubinu, gdyż w tym czasie rośliny są najbardziej podatne na porażenie. Jeśli w tym czasie wysokim temperaturom towarzyszą opady będzie można spodziewać się objawów chorobowych. Przy suchych wiosnach nasilenie porażenia nie powinno wystąpić. Antraknozę obserwuje się zazwyczaj na początku kwitnienia i występuje placowo na plantacji. Rośliny wyglądają na zwiędnięte i zwisają do połowy kwiatostanu. Łodygi są jaśniejsze i skrócone, pojawiają się na nich plamy różowo-łososiowe z brunatnymi brzegami, które są wydłużone, epileptycznego kształtu. W tych miejscach tkanki łodyg zasychają, a rośliny łamią się. Choroba uszkadza łodygi, liście, strąki i nasiona. W miejscu plam tkanki zasychają i twardnieją powodując załamywanie się łodyg. Choroba może porażać nie tylko łodygi, ale także liście i prowadzi do zamierania tworzących się strąków. Zarodniki grzyba przenoszą się przez wiatr i przez to mogą porażać inne oddalone plantacje łubinów.

W tej chwili przeciwko antraknozie dla łubinu żółtego i wąskolistnego zarejestrowany jest jeden fungicyd Gwarant 500 S.C. zawierający substancję aktywną chlorotalonil, który stosowany w zalecanej dawce wykazuje średni poziom zwalczania choroby. Preparat zalecany jest do stosowania jednorazowo w dawce (maksymalna) 2,0 l/ha. Według zaleceń zabieg oprysku wykonuje się zapobiegawczo lub natychmiast po wystąpieniu pierwszych objawów choroby od początku fazy, gdy są widoczne pierwsze pojedyncze ale nadal zamknięte pąki kwiatowe nad liśćmi do końca fazy gdy 50 proc. strąków osiąga typową długość (BBCH 55-75).

Łubiny są atakowane także przez fuzariozy wywoływane przez grzyby z rodzaju Fusarium spp i wymienić tu trzeba fuzaryjną zgorzel łubinu i fuzaryjne więdnięcie łubinu (sprawcy: Fusarium oxysporum). Zgorzel uwidacznia się przede wszystkim w początkowych fazach wzrostu roślin. W okresie kwitnienia obserwuje się fuzaryjne więdnięcie łubinu powodowane przez sprawcę Fusarium oxysporum. W wyniku porażenia widoczne jest więdnięcie i żółknięcie roślin, zwijanie się liści i powolne zasychanie roślin. Z kolei tkanka szyjki korzeniowej gnije i obserwuje się tu białawe i różowawe naloty, w nich są zarodniki grzyba. Na przekroju pędu widoczne jest ciemnienie wiązek naczyniowych. Grzyb przenosi się w resztkach roślinnych pozostawionych na polu i za pośrednictwem nasion. Rośliny porażone przez grzyby z rodzaju Fusarium spp. nie zawiązują strąków lub zawiązują strąki ze słabo wykształconymi nasionami.

Inną chorobą, która może wystąpić w łubinie zwłaszcza wąskolistnym jest opadzina liści łubinu (sprawca: Pleospora herbarum). Jeśli obserwuje się masowe opadnie liści i pozostawanie na roślinie tylko ogonków liściowych plantację łubinu zaatakował sprawca opadziny liści. Tym samym zmniejsza się aparat asymilacyjny roślin, co skutkuje problemami np. w procesie fotosyntezy. Następuje zahamowanie wzrostu roślin i w efekcie słabe wykształcenie nasion.

Z fuzariozami walczy się uprawiając odmiany odporne, co niestety nie eliminuje całkowicie problemu. Ponadto zaprawianie nasion zaprawą Vitavax 200 FS chroni rośliny głównie w początkowych fazach przed zgorzelą siewek i zmniejsza wrażliwość na atak patogenów w późniejszych fazach. Zaprawa oparta jest na substancjach aktywnych: karboksyna i tiuram.