Po wieloletniej przerwie,w ubiegłych sezonach w niektórych rejonach kraju stwierdzono masowe występowanie owadów z rodziny leniowatych. Kilka lat temu wyrządziły poważne szkody we wschodach zbóż jarych. Na polach znajdowano tylko fragmenty łupin nasiennych, natomiast ziarno zostało zniszczone przez larwy leni. W zeszłym roku natomiast zaobserwowano nasilenie tych owadów na plantacjach buraków cukrowych. Spowodowały one szkody, wynikiem których były placowe uszkodzenie siewek wschodzących roślin.

Lenie to muchówki o krępym ciele, barwy czarnej, posiadające niezbyt długie, grube, wieloczłonowe czułki i grube nogi z kolcami na przednich goleniach. W ciągu roku rozwija się tylko jedno pokolenie szkodnika. Stadium szkodliwym są larwy, które wiosną przystępują do żerowania. Mają długość około 15 mm, są barwy ziemnisto-szarej, beznogie z ciemną głową, zaopatrzone na każdym segmencie w krótkie szczeciny i cztery kolce na końcu ciała. Młode larwy początkowo żerują na znajdujących się w glebie resztkach roślinnych. Starsze żerują na korzeniach, bulwach, cebulach, szyjkach korzeniowych bądź kiełkujących nasionach. Największą szkodliwością odznaczają się larwy tuż przed przepoczwarzeniem, żerujące wczesną wiosną po przezimowaniu. W buraku cukrowym najczęściej nagryzienia występują na korzeniu i hypokotylu. Mocno uszkodzone siewki zamierają. W pierwszej lub drugiej dekadzie maja następuje wylot osobników dorosłych. Może ich być naprawdę dużo. Pod koniec wiosny samice składają jaja do gleby.

Rozwojowi szkodnika sprzyjają gleby wilgotne, zasobne w próchnice, świeżo nawożone obornikiem lub kompostem. W celu ograniczenia liczebności szkodnika wskazane są uprawki przesuszające glebę, głęboka orka i niepozostawianie dużych ilości resztek pożniwnych.
Aktualnie brak jest zarejestrowanych środków do zwalczania tych szkodników. Środki ochrony roślin stosowane w zwalczaniu szkodników glebowych, takich jak: drutowce, pędraki czy rolnice oraz komarnicowate, mogą ograniczać liczebność owadów należących do rodziny leniowatych.