Kiła kapusty jest groźną chorobą grzybową, która atakuje wszystkie rośliny z rodziny Brasicaceae. Powoduje duże straty w uprawach rzepaku, ale także kapusty, kalafiora, brokułu, kapusty pekińskiej. Patogen posiada ponad 200-stu żywicieli, głównie wśród chwastów. Jego występowanie i rozprzestrzenianie zależy od wielu czynników.

Pierwszym najważniejszym czynnikiem jest prowadzenie monokulturowych upraw. Grzyb pozostaje aktywny ponad 8 lat i nie traci swojej żywotności. Coroczna uprawa kapustnych na tym samym stanowisku prowadzi w konsekwencji do epidemii. Porażone resztki pożniwne są pierwotnym źródłem zakażenia.

Nasileniu choroby sprzyja wilgotna i ciepła pogoda. W temperaturze 22-25°C kiła kapusty posiada bardzo dobre warunki do rozwoju. Grzyb głównie zasiedla gleby wilgotne o odczynie kwaśnym. Ze względu na to, że jego zarodniki posiadają pływki, jest wstanie przemieszczać się wraz z ciekami wodnymi.

Porażaniu ulegają korzenie, które są zdeformowane (zgrubienia). Skutkiem takiego stanu jest mykotoksyna produkowana przez sprawcę, która prowadzi do hiperplazji tkanek. W konsekwencji zaatakowane rośliny przestają rosnąć, a następnie zamierają.

Rozwojowi kiły można zapobiec już podczas produkcji rozsady. Należy pamiętać, aby nasiona wysiewać do podłoża o pH zbliżonym do zasadowego. Warto również przed siewem oraz podczas wzrostu roślin, zapobiegawczo podlewać podłoże fungicydami, np. Altima 500 SC i/lub Topsin M 500 SC (stężenie 0,05-0,2 proc). Tuż przed wysadzeniem na miejsce stałe, zapobiegawczo można zastosować oprysk pola w/w preparatami.

W ostatnim czasie obiecującą formą eliminacji kiły kapusty jest biofimigacja, która polega na zastosowaniu roślin pułapek na polu, na którym występuje kiła kapusty. Mają one za zadanie „zwabić" zarodniki grzyba, które zasiedlają korzenie roślin żywicielskich. Dzięki takiej uprawie można całkowicie lub częściowo wyeliminować kiłę. Idea walki polega tym, że przerywany jest cykl życiowy patogena, który następnie w sposób naturalny ginie. Jest to naturalny i bezpieczny sposób walki z kiłą kapusty.

Do roślin, które mogą być stosowane za naturalne chwytacze należą: gorczyca biała, rzepak ozimy, rajgras roczny czy czarna rzepa. W przypadku gorczycy białej, która zebrana jest w fazie zielonego pąka, a w których następuje faza indukcji zarodnikami grzyba, nie dochodzi do zakończenia pełnego cyklu rozwoju kiły. W wyniku ścięcia gorczycy i głębokiego jej przyorania kończy się cykl życiowy patogena.

Bardzo dobre rezultaty daje połączenie biofimigacji (rzepak odm. Mendel F1) z odkażaniem gleby za pomocą cyjanamidu wapnia tzw. azotniak (Perlka) w dawce 1000kg/ha. Dostarczony nawóz działa wolno, stopniowo oddając zawarty w składzie azot, który ulega w glebie powolnym przemianom - od mocznika po formę saletrzaną.

Nawóz nie powoduje kumulacji azotanów w warzywach. Perlka redukuje liczebność glebowych agrofagów w tym zarodników kiły. Oprócz tego nawóz jest skuteczny na glebach wilgotnych, gdyż nie ulega wymywaniu oraz wpływa na poprawę odczynu i właściwości fizyczne gleby. Zawarty w składzie cyjanamid jest pożywką dla pożytecznych mikroorganizmów, które są naturalnymi pasożytami kiły i zgnilizny.