Do terenów najbardziej zagrożonych występowaniem kiły kapusty należą województwa: zachodniopomorskie, pomorskie, warmińsko-mazurskie oraz część kujawsko-pomorskiego, dolnośląskiego, opolskiego, podkarpackiego, lubelskiego oraz lubuskiego, a ogólny areał rzepaku zagrożony jej występowaniem w kraju szacowany jest na dziesiątki tysięcy hektarów. Lokalnie (w skali województwa) porażenie dochodzi do 60 proc. areału zajętego przez rzepak.
Sprawcą kiły kapusty jest organizm grzybopodobny Plasmodiophora brassicae. W Polsce, ze względu na rodzaj gleb i klimat, występuje 14 patotypów sprawcy choroby, z czego 4 są najczęstsze i najbardziej inwazyjne. Objawami kiły kapusty są charakterystyczne narośla na korzeniach, czasami zrośnięte w jedną nieregularną bryłę. Początkowo pojawiają się drobne, białawe lub żółtawe guzki, które stopniowo rozrastają się w nieregularne wyrośla, wewnątrz jasnożółte. Porażone korzenie kapusty mają ograniczoną zdolność przewodzenia wody i składników pokarmowych. Wskutek tego rośliny rozwijają się powoli, często więdną i wreszcie zamierają.

Do czynników sprzyjających infekcji i rozprzestrzenianiu należą:

  • odczyn gleby – optimum do infekcji to pH 5,3-5,7. Natomiast pH powyżej 6,5 spowalnia jej tempo;
  • temperatura gleby – minimum termiczne to 14°C, a optimum 18-24°C;
  • wilgotność gleby – nadmiar wywołany intensywnymi opadami po siewie rzepaku sprzyja infekcji;
  • nieuregulowane stosunki wodne
    – ułatwiają zarodnikom wiciowym przemieszczanie się na nowe obszary;
  • przenoszenie zarodników kiły  z cząstkami gleby, przez zwierzęta i sprzęt uprawowy;
  • przenoszenie choroby może być z nawożeniem organicznym, np. obornikiem, gdyż zarodniki przetrwalnikowe nie giną w przewodzie pokarmowym zwierząt;
  • zbyt wczesny siew – im wcześniej, tym bardziej sprzyjające temperatury;
  • chwasty z rodziny kapustnych – duże ich nasilenie w uprawie roślin następczych, nieskuteczne zwalczanie, uprawa w poplonach gorczycy, rzodkwi oleistej;
  • pozostawanie samosiewów po zbiorze rzepaku. Tempo infekcji roślin przez chorobę jest bardzo szybkie, po pierwszym roku infekcja pola na poziomie 1  proc. roślin, w sprzyjających warunkach, w 3. roku następuje 100-proc. porażenie roślin.

Istnieje kilka sposobów ograniczania rozwoju choroby. Do najbardziej efektywnych należy siew odmian odpornych z jednoczesnym pełnym przestrzeganiem zaleceń agrotechnicznych, wśród których są:

  • przerwa w uprawie rzepaku i innych roślin z tej rodziny przez 7-10 lat;
  • zwalczanie chwastów z rodziny kapustnych;
  • regulacja odczynu gleby z wykorzystaniem nawozów wapniowych szybko działających, np. wapniowo-tlenkowych i wapniowo-azotowych – np. cyjanamidu wapnia (19,8 proc. N, 50 proc. CaO), azotniaku, który hamuje rozwój przetrwalników;
  • jesienne nawożenia dodatkowe mikroelementami poprawiające kondycję i wigor jesienny roślin (azot, bor, magnez, mangan, cynk);
  • poprawa struktury gleby i regulacja stosunków wodnych poprzez głęboką uprawę i likwidację podeszwy płużnej;
  • systematyczne czyszczenie oraz dezynfekcja maszyn i narzędzi uprawowo-siewnych;
  • badanie wód ze zbiorników otwartych na obecność przetrwalników kiły kapusty (nieużywanie wody do oprysku w przypadku ich stwierdzenia).

Kiły kapusty nie da się zwalczać chemicznie, a strategie agronomiczne mają dość ograniczone działanie. W tych warunkach najlepszym sposobem walki jest skorzystanie z metody hodowlanej. Wśród rolników panuje przekonanie, że odmiany kiłoodporne znacznie gorzej plonują. Czy jest ono słuszne? Tak i nie. Oczywiście, odmiany z genem odporności na specyficzne patotypy tej choroby plonują nieco niżej w porównaniu do odmian nieposiadających odporności. Różnice te nie są jednak aż tak duże i ze względu na duży postęp hodowlany stale się zacierają.

Do Krajowego Rejestru wpisanych jest 12 odmian tego typu (tab.). Ofertę rynkową uzupełnia szereg odmian ze Wspólnotowego Katalogu Odmian Roślin Rolniczych, jak np. SY Alix, ES Cramberio, Croquet. Zaskakujący jest nikły udział tego typu odmian na wojewódzkich Listach Odmian Zalecanych. Figurują na nich tylko dwie – Augusta zalecana w woj. śląskim od 2020 r. i Alasco – polecana do uprawy w woj. podkarpackim od 2021 r.