Od kilku lat są doniesienia o pojawieniu się biotypów miotły zbożowej mało wrażliwej na niektóre stosowane dotychczas herbicydy. Obecnie pojawiły się populacje miotły zbożowej odpornej na preparaty z grupy inhibitorów ALS oraz takie, które są również odporne na inhibitory ACCase. Są także doniesienia o pojawieniu się biotypów z podwójną opornością na te dwie wyżej wymienione grupy związków.

Substancje z grupy inhibitorów ALS charakteryzuje duża aktywność biologiczna w bardzo małych dawkach i ze względu na stosunkowo niski koszt od wielu lat powszechnie są wybierane przez rolników. Niestety zjawisko to spowodowało pewną presję selekcyjną w populacji miotły i doszło szybko do powstawania form odpornych.

Najwięcej biotypów odpornych występuje na północy Polski w województwach warmińsko-mazurskim i pomorskim oraz w południowej części woj. zachodnio-pomorskiego.

Pojawienie się na niektórych polach odpornych biotypów miotły zbożowej zawęża paletę możliwych do zastosowania graminicydów. By zapobiec dalszej presji selekcyjnej należy przede wszystkim wdrożyć strategię antyodpornościową polegającą na rotacji środków zawierających różne substancje aktywne z różnych grup chemicznych. Duże sukcesy można osiągnąć również poprzez odpowiednie zmianowanie. Różne uprawy narzucają bowiem konieczność zmiany stosowanych herbicydów, a dodatkowo cykl rozwoju chwastów ulega zakłóceniu.

Przykładowe grupy herbicydów wg mechanizmów działania
Inhibitory ALS (chlorosulfuron, nikosulfuron, sulfosulfuron, mezosulfuron, propoksykarbazon)
Inhibitory ACCase (fenoksaprop, pinoksaden, fluazyfop, cykloksydym, kletodym )