Ziarno siewne musi być zabezpieczone przed porażeniem chorobami grzybowymi pochodzenia zarówno odglebowego, jak i odnasiennego. Rezygnacja z zabiegu zaprawiania grozi obniżką plonu nawet o 1/3. Zagrożenie porażeniem jest szczególnie wysokie, jeśli do siewu używa się niezaprawionego materiału siewnego z własnego rozmnożenia.

Zaprawianie jest najtańszym zabiegiem ochrony w początkowym okresie wzrostu roślin. Zaniechanie wykonania tego zabiegu stawia rolnika już w momencie zakładania plantacji w trudnej sytuacji i jest przyczyną zniżki plonu. Brak zaprawiania prowadzi do pojawienia się na roślinach groźnych chorób, jak: śniecie czy głownie, których w żaden sposób nie da się już później wyeliminować zabiegami chemicznymi na plantacji. Zaprawy ograniczają występowanie grzybów z rodzaju Fusarium, powodujących zgorzel siewek oraz dodatkowo działają przeciwko chorobom liści do początku strzelania w źdźbło, np. mączniakowi, rdzom.

W początkowej pielęgnacji najczęściej wykorzystywane są zaprawy chemiczne zawierające zazwyczaj dwie lub nawet trzy substancje czynne (s.cz.). Większa liczba substancji ma za zadanie poszerzyć spektrum zwalczanych chorób oraz podwyższyć skuteczność ich zwalczania. W celu pełnej ochrony powinno stosować się zaprawy fungicydowo-insektycydowe, ewentualnie tylko fungicydowe, ale w połączeniu z monitoringiem zasiewów i wykonaniem w stosownym momencie zabiegu opryskiwania środkiem owadobójczym.

W ochronie przed chorobami jedną z powszechniej wykorzystywanych grup chemicznych są triazole (w zaprawach np. s.cz. difenokonazol, propikonazol, protiokonazol, tebukonazol, triadimenol, tritikonazol). W wyniku działania triazoli dochodzi do zakłóceń w strukturze i funkcjonowaniu błon komórkowych grzybów, w efekcie do śmierci komórek. Większość zapraw nasiennych zawiera przynajmniej jedną substancję czynną z tej grupy.

Kolejną grupę tworzą imidazole (np. s.cz. prochloraz, imazalil), których działanie prowadzi do niszczenia organelli wewnątrzkomórkowych grzyba. W zaprawach wykorzystywane są także strobiluryny (np. s.cz. fluoksastrobina). Na skutek ich działania dochodzi do zakłócenia przebiegu procesów energetycznych w komórkach grzyba. Podobnie działają substancje należące do grupy karboksyamidów (np. s.cz. sedaksen, fluksapyroksad, karboksyna) i pirydynyloetylobenzamidów (fluopyram). Poprawne działanie komórek grzyba uniemożliwiają ditiokarbaminiany (s.cz. tiuram), fenyloamidy (s.cz. metalaksyl-M), fenylopirole (np. fludioksonil), upośledzając je na poziomie białek.

Artykuł ukazał się w styczniowym wydaniu miesięcznika "Farmer"