Chaber bławatek (Centaurea cyanus L.) to chwast dwuliścienny, jednoroczny z rodziny astrowatych. Jest rośliną miododajną, kiełkującą głównie jesienią, choć może również wschodzić wiosną, przybierając formę jarą. Występuje głównie w zbożach ozimych, rzepaku, roślinach okopowych i motylkowych. Ma on małe wymagania siedliskowe, występuje niemal na wszystkich glebach, choć preferuje gleby lekkie, przepuszczalne, bogate w składniki pokarmowe i o odczynie lekko kwaśnym. Osiąga wysokość od 30 do 90 cm. Kwiatostan ma postać koszyczka, a owocem jest niełupka, która może być przenoszona przez wiatr na znaczne odległości. Jedna roślina może wydać 700-1600 niełupek, które wysypują się z koszyczków tuż przed zbiorem ozimin. Nasiona kiełkują równocześnie z rośliną uprawną i zachowują swoją żywotność od 5 do 10 lat. Za ekonomiczny próg szkodliwości chabra bławatka przyjmuje się, w zależności od źródła, 1-10 roślin/m2.

Chaber bławatek w Europie Zachodniej stał się chwastem marginalnym, częściej spotykany jest w Europie Środkowej, natomiast na polskich polach występuje powszechnie, nierzadko masowo. W ostatnich latach, lokalnie, obserwuje się znaczne zmniejszenie wrażliwości tego gatunku na herbicydy. Narastający problem odporności chwastów na herbicydy wiąże się między innymi z intensyfikacją produkcji rolnej, a co za tym idzie, wzrostem zużycia chemicznych środków ochrony roślin, brakiem rotacji substancji czynnych o różnym mechanizmie działania, uproszczeniami w płodozmianie i bezorkowym systemem uprawy gleby (...).