Jeszcze w latach 80. XX wieku owies głuchy, zwany też owsikiem czy owsem chodzącym, był pozornie niegroźnym chwastem występującym lokalnie na południowym wschodzie Polski. W wyniku gwałtownej ekspansji opanował jednak obszar niemal całego kraju, dostosowując się do każdych warunków glebowych. Za główne przyczyny ekspansji tego groźnego chwastu uznaje się zanieczyszczony materiał siewny z własnych rozmnożeń i uproszczone zmianowanie, utrudniające jego skuteczne zwalczanie.

Charakterystyka owsa głuchego

Spotykany dziś na polach owies głuchy to gatunek o wielu ekotypach, zasiedlający różne stanowiska i mający zdolność swobodnego krzyżowania zarówno ze sobą, jak i z owsem zwyczajnym. Spośród zbóż jarych najczęściej pojawia się na plantacjach pszenicy i jęczmienia. W owsie zwyczajnym jest trudny do wykrycia, a jednocześnie absolutnie niemożliwy do wyeliminowania przy użyciu środków chemicznych.

Ziarniaki owsa głuchego są zazwyczaj ciemniejsze od tych wydawanych przez owies zwyczajny, często wręcz brunatne, a ponadto bardziej wydłużone i wyposażone w ość o długości nawet 3 cm (...).