Ziemniak dopuszczony do obrotu handlowego musi spełniać oczekiwane wymogi konsumentów i zakładów przetwórczych. Jednak na jakość i wysokość plonu wpływają szkodniki. W przypadku ziemniaka duże znaczenie mają organizmy glebowe – drutowce, pędraki, rolnice, a także nicienie oraz pośrednio mszyce, jako wektory chorób wirusowych. Biologia tych szkodników została opracowana według charakterystyki szkodników ziemniaka autorstwa dr. inż. Jerzego Osowskiego, metodyki integrowanej ochrony ziemniaka publikowanej przez Instytut Ochrony Roślin-PIB oraz wydania „Insect Pest of Potato. Global Perspectives on Biology and Management”.

Pędraki, drutowce i rolnice

To stadia larwalne szkodników różnych gatunków. Postacie dorosłe nie mają tak dużego znaczenia jak larwy, które niszczą system korzeniowy i bulwy. Uszkodzone miejsca stanowią dodatkowy punkt zapalny do wtórnego porażenia chorobami bakteryjnymi i grzybowymi. Zależnie od gatunku ich rozwój larwalny trwa w glebie 3-5 lat (drutowce i pędraki), a w przypadku rolnic rok.

Pędraki – czyli larwy chrabąszczowatych i rutelowatych, żerują na bulwach ziemniaka. Możemy je rozpoznać po charakterystycznym kształcie – są zgięte w podkowę. Osiągają wymiary do 25 mm, są białe i grube. Mają trzy pary nóg tułowiowych. Ich działalność w ziemniaku widoczna jest w postaci wydrążonych „korytarzy” w miąższu bulw.