Podkiełkowywanie jest zabiegiem dosyć pracochłonny, dlatego trzeba się do niego odpowiednio wcześnie przygotować. Zwykle wykonuje się go na 4 do 8 tygodni przed sadzeniem bulw. To „okno” zabiegowe uzależnione jest bowiem od odmiany, ale też co ważne planowanego zbioru rośliny. Istnieje bowiem taka zasada, że im chcemy wcześniej wykonać zbiór to ziemniak potrzebuje dłuższego okresu podkiełkowywania, czyli kiedy do wykopków pozostało nap. 60 dni zabieg powinien trwać 6-8 tygodni, po upływie 75 dni skróci się do 4-6 tygodni.

Aby prawidłowo przeprowadzić ten zabieg potrzebne są odpowiednie do tego warunki. Po pierwsze potrzebne jest światło prze okres co najmniej 10-12 godzin na dobę. Może być dzienne, ale też uzupełniane sztucznym o natężeniu światła ok. 150 luksów. Jak wynika z metodyki integrowanej ochrony roślin stosując światło sztuczne można używać lamp jarzeniowych o mocy 40-65 W. Z kolei do oświetlenia 200-300 skrzyń można użyć ok. 5 lamp, gdzie jedna powinna być rozmieszczona co 4-5 m2. Bardzo istotna jest temperatura, która powinna wynosić między 12 a 15ᵒC, a także wilgotność powietrza – 85-90 proc.

Ziemniaki układa się przeważnie w skrzynkach ażurowych w słupkach (jedna na drugiej, po dwie trzy warstwy bulw w każdej) maksymalnie do wysokości 2 m. Dlaczego są takie wymagania? Gra toczy się o równomierny dostęp do światła, dlatego też poleca się zachowanie miedzy rzędami skrzyni zachować ok. 0,5 m odstępu. Można je przestawiać z góry na dół i na odwrót. Warto wiedzieć, że przy wyższych temperaturach i krótszym okresie naświetlania można spodziewać się szybszego wzrostu kiełków.

Kiełki powinny osiągnąć długość 1,5-2 cm. Gdyby były one za długo podkiełkowywane, wówczas mogłyby wykształcić słabo osadzone i zbyt długie kiełki, które mogłyby najnormalniej zostać łatwo obłamane, a tym samym zniszczone podczas sadzenia. Z kolei, kiedy brakuje światła, kiełki mogą się nie wybarwić, przez to będą kruche i podatne na rizoktoniozę. Dodatkowo najpewniej osiągną nie wskazana długość tzn. 6-10 cm. Dlatego najlepiej aby kiełki miały długość do 2 cm, były grube i mocno związane z bulwą, a także odznaczały się intensywną barwą.