Klasycznymi badaniami określającymi jakość korzeni buraków są: zawartość cukru, potasu, sodu i azotu. Cukier zawarty w buraku to sacharoza. Sacharoza z kolei składa się z dwóch cukrów prostych glukozy i fruktozy. Przy długim składowaniu oraz podczas gnicia, sacharoza rozkłada się na cukry proste. Zawartość glukozy w korzeniach zwiększa się, co jest efektem głównie działalności mikroorganizmów. Wzrastający poziom glukozy świadczy zatem o pogorszeniu jakości buraków i może negatywnie wpływać na procesy produkcyjne.

Od niedawna glukoza dodatkowo jest określana w doświadczeniach prowadzonych przez cukrownie. O wynikach badań w tym zakresie Rolnicze Doradztwo w Uprawie Buraka Cukrowego LIZ będzie na bieżąco informować. Organizacja ta jest jednak zdania, że ten parametr powinien być powszechnie wykorzystywany. Pozwoliło by to rozbudować system wczesnego ostrzegania i wdrażania środków zaradczych w celu ograniczania szkód, głównie na etapie przechowywania buraków.