Patogen w wysokim nasileniu notowany jest w rejonach intensywnej uprawy roślin żywicielskich, którymi są warzywa kapustowate. Wzrost obszaru uprawy rzepaku, na którym również choroba się rozwija przyczynił się do dalszego jej rozprzestrzenienia.

W latach 2011-2013 prowadzono badania nad rozpowszechnieniem patogena. Prowadzono je w oparciu o próby losowo pobrane z terenu wszystkich województw  i większości powiatów Polski. Łącznie  zebrano 1500 próbek glebowych.

Szczególne nasilenie występowania patogena odnotowano na Pomorzu Zachodnim, Warmii, Opolszczyźnie i  Dolnym Śląsku. Tempo rozprzestrzeniania się choroby jest bardzo wysokie. Można się spodziewać że porażenie będzie niedługo dotyczyć większości pól gdzie w zmianowaniu często uprawiany jest rzepak.

Ograniczenie występowania kiły należy prowadzić kompleksowo. Z wykorzystaniem metod: agrotechnicznej, hodowlanej i chemicznej. Obecnie nie ma żadnego zarejestrowanego preparatu chemicznego skutecznego w zwalczaniu sprawcy kiły kapusty. Jedynym rozwiązaniem jest zaprzestanie uprawy na co najmniej 8 lat. Po zbiorze rzepaku dokładnie należy przyorać resztki pożniwne, skutecznie zniszczyć samosiewy i chwasty głównie z rodziny kapustnych. W płodozmianie należy uwzględnić rośliny nie będące żywicielami kiły jak zboża, buraki, rośliny motylkowate. Wszelkie zabiegi uprawowe powinny gwarantować optymalne napowietrzenie i uwilgotnienie gleby. W przypadku stwierdzenia obecności patogena na danym polu bardzo ważnym jest późniejsza dezynfekcja maszyn i sprzętu który miał kontakt z zarażoną glebą.

Jeżeli mimo zainfekowania gleby, gospodarstwo nie może sobie pozwolić na rezygnację z uprawy rzepaku, należy wysiewać wyłącznie odmiany tolerancyjne na tę chorobę. W Krajowym Rejestrze jest nią SY Alister F1, ale można też sięgnąć po te z listy CCA jak np. Mendelson.