Duża część zmian na tle niedoborów pierwiastków jest odwracalna i ma charakter przejściowy. Jest to najczęściej związane z obniżającą się temperaturą. Jeśli  rzeczywiście objawy pojawiły się wraz z chłodami nie należy się tym zbytnio przejmować. Najczęściej wiosną nie ma po nich śladu.

Na zabiegi interwencyjne z jednej strony jest nieco za późno, lecz z drugiej temperatury często powyżej 7 st. C w dzień, do kilku powyżej zera w nocy są dopuszczalne do wykonania takich zabiegów w oziminach. Procesy fizjologiczne w roślinie prawdobodobnie ciągle trwają. Istnieje jednak ryzyko, że wraz z dodatnią temperaturą i odżywką rzepak może zostać rozhartowany i niepotrzebnie pobudzony. Do ryzyka dołączyć by należało jeszcze niestabilne warunki pogodowe. 

Lepiej jednak warto teraz przeanalizować wszystko, a zaobserwowane niedobory uwzględnić w planowanych wczesnowiosennych zabiegach nawozowych.

Rzepak późną jesienią może bardzo często przybiera różnorakie odcienie barw. Po nich najczęściej można rozpoznać typowe oznaki niedoborów wielu pierwiastków.

Najczęściej w rzepaku obserwuje się fioletowy odcień liści  oznaczający niedobór fosforu. Objawy te pojawiają się zazwyczaj wraz ze spadającą temperaturą otoczenia. Liście stają się purpurowe, fioletowe lub ciemnoczerwone. Starsze  mogą przedwcześnie obumierać. Jeżeli takie oznaki zaobserwowano dopiero po chłodach jest to naturalna kolej rzeczy związana z gorszym pobieraniem fosforu w obliczu niższych temperatur. Jeśli stanowisko nie jest ubogie w ten składnik lub uwzglęniliśmy odpowiednią ilość tego pierwiastka w jesiennym nawożeniu, zazwyczaj zmiany te będą przejściowe i ustąpią w miarę ocieplenia.

Blade, żółte czasem czerwone liście to najczęstszy objaw deficytu azotu. Oznaki te łatwo jednak pomylić z objawami niedoboru fosforu czy magnezu. W przypadku azotu zawsze czerwono-fioletowe zabarwienie występuje wraz z bladozieloną barwą całej rośliny.

Na pierwszy rzut oka niedobory siarki oraz magnezu trudno dostrzec oraz odróżnić od siebie. Są to najczęściej marmurkowe przejaśnienia na liściach. W przypadku niedoboru siarki liść zazwyczaj przybiera kształt łyżeczkowaty. Czasem objawy niedoboru tych składników można pomylić z oznakami żerowania niektórych szkodników.

Również niewielki niedobór boru jest trudno zdiagnozować. Dość znaczny za to bardzo łatwo. Najczęściej rozpoznaje się go na podstawie powstałych pustych miejsc w korzeniach zwanych potocznie kawernami. Dodatkowo może pojawić się czerwonawe zabarwienie liści.

Niedobór potasu również musi być znaczny by dał oznaki w postaci objawów na liściach. Przy ostrym niedoborze tego składnika na czubkach i krawędziach liści powstają chlorozy, które z czasem mogą zamieniać się w nekrozy.

Niedobór manganu występuje najczęściej w powiązaniu z zagęszczaniem gruntu, dlatego jego symptomy często można zaobserwować w koleinach lub na nawrociach. Przy niedoborze manganu liście starsze żółkną, a młodsze są marmurkowate.