Przystępując do nawożenia rzepaku siarką, trzeba mieć na uwadze, że roślina ta ma bardzo wysokie potrzeby pokarmowe względem tego składnika. Przyjmuje się, że średnie pobranie jednostkowe kształtuje się na poziomie 15 kg S (co daje 37,5 kg SO3) na tonę nasion + odpowiednia masa słomy. Przy czym waga tego składnika w prawidłowym rozwoju rzepaku wynika nie tylko z bardzo wysokich potrzeb pokarmowych, ale przede wszystkim z funkcji fizjologicznych, które pełni on w roślinie. Siarka jest nie tylko składnikiem związków strukturalnych, tj. aminokwasów, białek, tłuszczów roślinnych i witamin, ale również jest ważna w przemianach materii. Jako składnik enzymów pełni szczególnie istotną rolę w takich procesach, jak fotosynteza (proces odpowiedzialny za wzrost i rozwój roślin) oraz synteza białek i tłuszczów. Słabe odżywienie roślin siarką skutkuje m.in. tym, że następuje pogorszenie pobierania azotu z gleby, a także zahamowanie jego obiegu w roślinie oraz brak możliwości przekształcenia już pobranego azotu w białko. Konsekwencją jest wzrost zawartości azotanów, które w dużych stężeniach są dla rośliny toksyczne (trujące). Dodatkowo błędna diagnoza niedoborów (niedobory siarki szczególnie w okresie wczesnowiosennym często są mylone z niedoborami azotu) i dalsze nawożenie N prowadzą do jeszcze większej zapaści plonu.

O znaczeniu siarki dla powyższych procesów niech świadczy fakt, że brak jednego kilograma tego składnika uniemożliwia wykorzystanie ok. 10 kg azotu. Ponadto warto wiedzieć, że siarka ma również działanie grzybobójcze. Zatem dobre odżywienie roślin tym składnikiem zwykle przekłada się na lepszą ich zdrowotność, co ma bardzo duże znaczenie w przypadku rzepaku.

ILE SIARKI NA WIOSNĘ?

Wiosenne nawożenie siarką w dużym stopniu jest uzależnione od tego, czy i ile tego składnika zastosowano przed siewem rzepaku lub/i w trakcie jego jesiennej wegetacji, a także od tego, jakie były warunki pogodowe w okresie jesienno-zimowym oraz w jakiej formie chemicznej występowała siarka w stosowanych nawozach. Wynika to z tego, że siarka jest pobierana przez rośliny z gleby tylko w formie siarczanowej (SO4-2). Zatem zastosowanie tej formy w okresie jesiennym sprawia, że po rozpuszczeniu nawozu jest ona od razu dostępna dla roślin, co jest oczywiście korzystne, niemniej forma ta jest bardzo podatna na wymywanie. Stąd też jeśli nie zostanie pobrana przez rośliny (jesienne potrzeby pokarmowe względem tego składnika są stosunkowo nieduże, zwykle kształtują się poniżej 20 proc. zapotrzebowania całkowitego), to w sprzyjających warunkach (ciepła zima z dużą ilością opadów) może zostać wymyta. Z przeprowadzonych badań wynika, że przy braku nawożenia organicznego i naturalnego w zależności od stanowiska (zawartość siarki w glebie jest dodatnio skorelowana z zawartością próchnicy) w uprawie wysoko plonującego rzepaku dawka siarki powinna kształtować się w zakresie 40-50 kg S/ha (co odpowiada 100-125 kg SO3/ha). Przy czym w praktyce ze względu na funkcje siarki w roślinie (między innymi wpływ na jej gospodarkę azotową o czym była mowa powyżej) dawkę tego składnika bardzo często szacuje się w zależności od dawki azotu. Przyjmuje się, że zależnie od jej dostępności z gleby dawka siarki powinna kształtować się w zakresie od 1/3 do 1/4 dawki azotu.

PRZED LUB RÓWNO Z AZOTEM

Dokonując wyboru nawozu do wiosennego nawożenia rzepaku siarką, trzeba mieć na uwadze, że składnik ten jest potrzebny roślinom od samego początku wegetacji. Zatem w okresie wiosennym należy stosować nawozy, które zawierają siarkę łatwo dostępną, tj. w formie siarczanowej (SO4-2) oraz są dobrze rozpuszczalne w wodzie. Do takich zaliczają się te, w których siarka związana jest z formą amonową azotu, magnezem i potasem. Oczywiście, wybór, który nawóz zastosować, powinien być podyktowany również tym, czy zamierzamy oprócz siarki w okresie wiosennym zastosować także magnez czy potas. Gdy zrezygnujemy z wiosennego nawożenia tymi składnikami, to nawożenie rzepaku siarką należy przeprowadzić nawozami azotowymi zawierającymi ten składnik. Przy czym niezależnie od tego, które nawozy będziemy stosować, nawożenie należy przeprowadzić w okresie wczesno wiosennym (o ile prawo na to pozwala jeszcze przed ruszeniem wiosennej wegetacji). Wynika to z faktu, że zastosowanie nawet najlepszych nawozów nie gwarantuje szybkiej dostępności siarki dla roślin. Trzeba mieć na uwadze, że aby składniki zawarte w nawozach, w tym siarka, mogły być efektywnie pobierane przez rośliny, muszą się nie tylko rozpuści, lecz także przemieścić w głąb gleby w kierunku systemu korzeniowego, a to wymaga czasu (decyduje ilość i rozkład opadów po przeprowadzonym nawożeniu). Stąd też wczesna aplikacja nawozów daje większą szansę na to, że składniki w nich zawarte będą szybciej dostępne dla roślin.

WSPOMAGAJ PRZEZ LIŚCIE

Poza nawożeniem doglebowym siarką można również wspomagać rośliny przez liście, przy czym nawożenie dolistne należy traktować jako uzupełniające, a także jako nawożenie interwencyjne (w razie wystąpienia niedoborów należy wspomagać rośliny przez liście zarówno w okresie jesiennym, jak i wiosennym). Jednakże trzeba pamiętać, że nawożenie dolistne pozwala na dostarczenie tylko pewnej ograniczonej ilości składnika. Przykładowo: stosując 5-proc. stężenie cieczy roboczej siedmiowodnego siarczanu magnezu przy wydatku cieczy 200 l/ha wprowadzamy zaledwie 1,3 kg S, co odpowiada 3,25 kg SO3. Nawożenie dolistne siarką można połączyć (poza magnezem, który znajduje się w nawozie) również z nawożeniem innymi składnikami pokarmowymi (azot, mikroelementy), a także z niektórymi środkami ochrony roślin. Oczywiście, wcześniej należy sprawdzić, czy nie ma przeciwwskazań do sporządzenia określonej mieszaniny.