Szacując wysokość plonu, jaką przyjmie się do wyliczania dawek nawozów, należy przyjąć jeden z większych, jaki kiedykolwiek został w danym gospodarstwie osiągnięty. Do tej wartości można dodać ok. 10 proc. Ustaloną w ten sposób wielkość (dt/ha) należy pomnożyć przez pobranie jednostkowe danego składnika, przyjmując, że średnie pobranie na każdą dt plonu ziarna z odpowiednią do tego ilością słomy wynosi: 2,5 kg N; 1,2 kg P2O5 oraz 2,2 kg K2O.
Czyli przykładowo przy oczekiwanym plonie 4 t/ha i uprawie na glebie o średniej zawartości przyswajalnych makroelementów, oraz przyoraniu słomy zapotrzebowanie na składniki będzie następujące: 35 kg P2O5/ha, 55 kg K2O/ha i 100 kg N/ha (łącznie - jesień i wiosna).

Na polu z bardzo wysoką zawartością fosforu i potasu dawki te można ograniczyć o 30-40 kg P2O5 i K2O/ha /ha, a przy wysokiej zawartości o 20 kg /ha. Z kolei w stanowisku z niską zawartością dawki należy zwiększyć o 30 kg P2O5 i K2O/ha, a z bardzo niską o 40-60 kg/ha. W sytuacji, gdy słoma została z pola zebrana dawkę fosforu należy zwiększyć o 20 proc., a potasu o 60 proc.
Należy pamiętać o różnicach w potrzebach pokarmowych i nawozowych między populacyjnymi a mieszańcowymi odmianami żyta. Hybrydy z racji zdecydowanie wyższego biologicznego potencjału plonowania (8 do nawet 10 t ziarna z ha) wymagają wyższych dawek.

Nawozy fosforowe i potasowe najlepiej jest wysiać pod uprawki przedsiewne. W przypadku dużej dawki potasu, zwłaszcza na przepuszczalnych glebach, warto podzielić ją na dwie mniej więcej równe części. Pierwszą należy zastosować przedsiewnie, natomiast drugą wczesną wiosną na krótko przed ruszeniem wegetacji. W ten sposób można uniknąć nagłego wzrostu zasolenia gleby oraz strat składnika podczas zimy, zwłaszcza ciepłej i mokrej.

Z racji tworzenia jesienią dość sporej masy wegetatywnej żyto do momentu nadejścia spoczynku zimowego pobierze z gleby ok. 20-40 kg/ha azotu.
Aby rośliny nie odczuły zbyt wcześnie niedoboru tego składnika, należy zadbać o dostarczenie chociaż połowy tej ilości przedsiewnie.