Choroba ta występuje w uprawach pszenicy, jęczmienia jarego, oraz owsa i jest uważana za jedną z najgroźniejszych. Skutkiem głowni pylącej (Ustilago ssp.) jest przekształcenie kłosków w brunatną mazistą masę zarodników. Grzyb powodujący tę chorobę wrasta do ziarna formułującego się w kłosie i jego grzybnia przedostaje się do zarodka. Rozwój choroby nasila się, gdy w okresie kwitnienia mamy ciepłą i wilgotną pogodę, która dodatkowo rozchyla plewki. Kłosy roślin porażonych głownią pokryte są ciemnobrunatnymi skupieniami zarodników i ukazują się szybciej, niż kłosy zdrowe. Źródłem zakażenia są zarodniki wytwarzane w porażonych kłosach, które wraz z wiatrem roznoszone są po polu i przedostają się na zdrowe rośliny dokonując ich infekcji. Dochodzi do niej także w czasie zbioru ziarna, gdzie w czasie omłotu zarodniki dostają się do zbiornika kombajnu zbożowego. Następnie grzybnia pozostaje w spoczynku do czasu wysiewu ziarniaków.

Straty plonu ziarna są proporcjonalne do ilości porażonych roślin, przy czym plon ten jest gorszej jakości. Choroba może być ograniczona jedynie przy użyciu zaprawy nasiennej o działaniu układowej, ponieważ grzyb przenoszony jest przez ziarno i umiejscowiony jest w jego zarodkowej części.

Przykładowe zaprawy nasienne to fungicydy: Baytan Universal 094 FS, Funaben Plus 02 WS, Premis 025 FS, Tarcza 060 FS.