Naukowcy z Uniwersytetu Przyrodniczego we Wrocławiu, we współpracy z P.P.H.U. Arenda w Charbielinie (woj. opolskie), porównali reakcję 10 odmian pszenicy ozimej (Bogatka, Kobra Plus, Ludwig, Mewa, Muza, Opus, Tonacja, Turkis, Turnia, Zyta) na stosowane łącznie retardanty: Antywylegacz płynny 675 SL oraz Moddus 250 EC. Preparaty zastosowano w trzech fazach: BBCH 31, 32 i 37, w sumarycznej dawce - 150 g trineksapaku etylu i 2,17 kg chlorku chlormekwatu (CCC) na hektar.

U wszystkich odmian pszenicy ozimej, poddanych opryskom regulatorami wzrostu, wystąpiło ograniczenie wzrostu elongacyjnego źdźbła. Największą wrażliwość na stosowane retardanty wykazały Zyta, Turnia, Bogatka i Muza. Uzyskane wyniki potwierdzają tezę, że zahamowanie wydłużania źdźbła jest największe u odmian długosłomych.

Ograniczeniu wzrostu elongacyjnego źdźbła towarzyszyło zwiększenie zawartości chlorofilu w liściach. Największy wzrost zawartości barwników stwierdzono u odmian: Turnia, Bogatka i Muza. Największy wzrost zawartości chlorofilu w liściach badanych odmian pszenicy wystąpił w początkowym okresie po aplikacji retardantów - w drugim tygodniu po pierwszym oprysku.

Wyniki doświadczenia zostały opisane w artykule „Reakcja odmian pszenicy ozimej na retardanty", opublikowanym w wydawnictwie naukowym Progress in Plant Protection/ Postępy w Ochronie Roślin.