Koszty żywienia krów mlecznych stanowią ponad 50 proc. kosztów produkcji, a najdroższymi są pasze białkowe. W przypadku krów mlecznych najszlachetniejszym białkiem jest białko pochodzące z mikroorganizmów żwaczowych.

Dla wysoko wydajnych bilansowanie dawki na podstawie białka ogólnego zawartego w paszy jest praktycznie bezsensowne. Jak już wiemy zawartość białka ogólnego mówi nam o zawartości w paszy azotu pomnożonej przez 6,25. Jest to zwykła matematyka która krów nie interesuje – mówi dr Zbigniew Lach z OHZ Osięciny.

Droższe pasze są z reguły odrzucane przez rolników i nie stosowane, z powodu odstraszającej ceny. Gdy mówi się o żywieniu białkowym, w pierwszym skojarzeniu widzimy poekstrakcyjne śruty rzepakową i sojową. Coraz częściej pojawia się kolejny rodzaj pasz białkowych – z białkiem sojowym chronionym.  Tak naprawdę są to różne pasze, nie tylko ze względu na zawartość białka ogólnego, co na dostępność białka w organizmie krowy.

Porównując poszczególne pasze poek. śruta rzepakowa jest najtańsza, pasza z białkiem chronionym jest droższa o blisko 80 proc., ale najbardziej efektywna. Porównując poek. śrutę sojową do pasz z białkiem chronionym różnica w cenie kilograma tych pasz do blisko 50 proc. na korzyść poek. śruty sojowej. Zawartości białka ogólnego są identyczne, co jednak w końcowym efekcie wygląda zupełnie inaczej.

Z kilograma paszy z białkiem sojowym chronionym krowa jest w stanie wyprodukować ponad 3 litry mleka więcej w porównaniu z poek. śrutą sojową. Pasza, której cena jest najwyższa w końcowym rozrachunku staje się paszą najtańszą – tłumaczy dr Lach.

W dzisiejszych czasach należy dyskutować o produkcji mleka w sposób inny niż dotychczas. Dziś ten hodowca jest lepszy, który nie ma więcej mleka, a ten, któremu z tego mleka więcej zostaje. Zaspokojenie potrzeb zwierząt, przy jednoczesnym zapewnieniu im zdrowia – to jest najlepsza droga do dobrej rentowności produkcji mleka – dodaje dr Lach zachęcając rolników do kupowania komponentów droższych, ze względu na wyższy zwrot w końcowym efekcie.