Sezonowe warunki pogodowe mogą powodować wysuszenie i nadmierne zrogowacenie naskórka końca strzyków, prowadząc do powstania hyperkeratozy wokół zewnętrznego ujścia kanału strzykowego. Dodatkowo hyperkeratozie mogą sprzyjać takie czynniki jak: kształt końca strzyków, wydajność mleka i faza laktacji, jak również wysokie podciśnienie i pustodój podczas doju.

Przy poprawie warunków środowiskowych hyperkeratoza może ustąpić po 2 – 8 tygodniach. We wszystkich stadach krów stopień nasilenia hyperkeratozy wzrasta z kolejną laktacją, a maksymalne jej nasilenie obserwuje się 3 - 4 miesiące po wycieleniu.

Stosowanie przewlekłego pustodoju może powodować rozległe uszkodzenia mięśnia zwieracza kanału strzykowego i powodować mimowolny wyciek mleka - mlekotok. Pustodój przednich ćwiartek wymienia rozpoczyna się już przy wartości progowej spływu mleka poniżej 400 g/min., a tylnych poniżej 200 g/min.

Strzyki ociekające mlekiem pomiędzy dojami są narażone na zakażenia przez patogeny, a w konsekwencji na ryzyko wystąpienia klinicznych postaci mastitis. Mlekotok częściej występuje u krów dojonych w systemie automatycznym (39 proc.) niż u krów dojonych w systemie konwencjonalnym w oborze wolnostanowiskowej (13,2 proc.) czy uwięziowej (9,7 proc.).

Prawdopodobieństwo wystąpienia mlekotoku wzrasta u krów wysoko wydajnych i łatwo dojących się. Również anatomiczne i funkcjonalne cechy strzyków krów decydują o spływie mleka. Większe prawdopodobieństwo wystąpienia schorzeń strzyków jest u wysokowydajnych krów. Urazy strzyków nie mają jednak bezpośredniego związku z płodnością oraz długością okresu miedzywycieleniowego.