Suplementacja witaminy E jest często niezbędna w żywieniu bydła mlecznego. Mimo iż występuje ona w dużej ilości w zielonkach, po ich ścięciu szybko dochodzi do jej rozkładu i w żywieniu oborowym częste są niedoboru tej witaminy, które ze względu na jej wpływ na układ rozrodczy i odpornościowy mogą generować kosztowne skutki.

Witamina E znana jest również z działania antyoksydacyjnego, czyli zabezpieczającego komórki przed uszkodzeniem przez wolne rodniki tlenowe, ponadto stabilizuje związki podatne na oksydację np. wit. A i karotenoidy. Wspólnie z selenem, z którym wzajemnie wzmacniają swoje działanie, wspomagają obniżanie podatności krów na zapalenia gruczołu mlekowego i macicy, czy zatrzymanie łożyska.

Selen w żywieniu bydła – istotna jest precyzja

Czytaj więcej

Selen w żywieniu bydła – istotna jest precyzja

Niedobory tego składnika występują najczęściej w okresie zasuszenia i w początkowej fazie laktacji. Zapasy witaminy E w organizmie ulegają zmniejszeniu w czasie sekrecji siary. W związku ze zmniejszonym pobraniem paszy w tym czasie nie jest on uzupełniany co odbija się negatywnie na odporności zwierzęcia i zwiększa prawdopodobieństwa wystąpienia mastitis w późniejszym okresie, dlatego suplementacja tego składnika zalecana jest właśnie w okresie okołoporodowym.     

Witamina E występuje w dużych ilościach w zielonce pastwiskowej. Pasze przetworzone i ziarna zbóż zawierają jej znacznie mniej. Ponadto długi czas przechowywania ma negatywny wpływ na jej stabilność, więc w czasie żywienia oborowego zwierzęta są bardziej narażone na niedobory witaminy E. Należy również pamiętać, że duża część witaminy E pobranej z paszą jest rozkładana w żwaczu.  Pewien wpływ ma też wiek zwierząt, ponieważ u krów u krów starszych (powyżej 4 lat) stężenie tej witaminy we krwi jest znacznie niższe, niż u młodszych zwierząt.

Przyjmuje się, że w żywieniu oborowym ilość witaminy E pobranej z paszą jest równa zeru, a podane zapotrzebowanie odnosi się do ilości, którą należy dostarczyć w mieszance mineralno-witaminowej. Zalecany dodatek witaminy E w okresie przejściowym to 1 g/dobę. W przypadku dużej liczby komórek somatycznych w mleku warto rozważyć zwiększenie tej ilości dwu- lub nawet czterokrotnie.

W stadach, w których zatrzymanie łożyska jest częstym problemem warto przeprowadzać iniekcję dodatkowej dawki witaminy E oraz selenu na około 2-3 tygodnie przed planowanym terminem wycielenia.

Sutki niedoboru witaminy E mogą generować poważne starty. Najczęściej należą do nich zaburzenia związane z rozrodem i układem rozrodczym (poronienia, wydłużony czas inwolucji macicy, powstawanie torbieli jajnikowych, większa częstotliwość stanów zapalnych macicy i zatrzymywanie łożyska). W połączeniu z niedoborem selenu często są przyczyną zaburzeń układu ruchu (częstsze występowanie kulawizn, dystrofie u cieląt). Ponadto niedobory tych składników poprzez zaburzenia w układzie immunologicznym przyczyniają się do występowania mastitis i związanych z tym spadków produkcyjności.

Suplementacja witaminy E w okresie zasuszenia może spowodować zwiększenie jej zawartości w mleku i zapewnić pełne pokrycie zapotrzebowania cielęcia na tej składnik w pierwszych dniach życia.