W nowoczesnej produkcji trzody chlewnej odsadzenie ma miejsce mniej więcej, gdy prosięta skończą 4 tygodnie, w praktyce najczęściej między 25.-31. dniem życia prosiąt. Jest to czas mający szczególne znaczenie dla zdrowia prosiąt oraz ich późniejszych wyników produkcyjnych. Decyduje o tym kumulacja wielu niekorzystnych czynników mających wpływ na zdrowie oraz produktywność świń. Kumulacja ta ma miejsce właśnie w okresie okołoodsadzeniowym. Na pierwszy plan wysuwa się stres, który może mieć bardzo negatywny wpływ na układ odpornościowy świń. Jest on skutkiem zmian, jakie zachodzą w tym czasie w życiu prosiąt. Odłączenie prosiąt od lochy i łączenie ich w nowe grupy niesie ze sobą wiele niekorzystnych zmian behawioralnych, społecznych i emocjonalnych, których skutkiem jest występowanie u zwierząt silnego stresu. Efektem tego jest obniżenie zdolności układu odpornościowego do odpowiedzi na zakażenia. Z drugiej strony prosięta mają do czynienia ze zmianami w żywieniu, czyli przejściem z pokarmu płynnego (mleko) na paszę stałą, skutkującym zmianami w funkcjonowaniu przewodu pokarmowego. Końcowym efektem tego wszystkiego jest znacznie większa podatność prosiąt na występowanie chorób w okresie okołoodsadzeniowym, przede wszystkim chorób przewodu pokarmowego, gdzie na pierwszy plan wysuwa się tzw. biegunka poodsadzeniowa prosiąt, w skrócie PWD od jej angielskiej nazwy – post-weaning diarrhea.

Biegunki okołoodsadzeniowe

Jest to zaburzenie zdrowotne o charakterze wieloczynnikowym, które występuje w ciągu pierwszych 14 dni po odsadzeniu. Główną rolę w wywoływaniu biegunki poodsadzeniowej u prosiąt odgrywają bakterie, a ściślej mówiąc enterotoksyczne szczepy Escherichia coli (ETEC). Wśród nich na szczególną uwagę zasługują szczepy mające zdolność wytwarzania fimbrii F4 lub F18. Biegunka poodsadzeniowa jest ważną, z ekonomicznego punktu widzenia, chorobą przewodu pokarmowego świń powodującą wymierne straty finansowe. Charakteryzuje się wydalaniem kału o nieprawidłowej konsystencji ze zwiększoną częstotliwością, odwodnieniem, czasami znaczną śmiertelnością (nawet 20-30 proc.), a przede wszystkim pogorszeniem przyrostów masy ciała prosiąt, a co za tym idzie – zwiększeniem współczynnika wykorzystania paszy i wydłużeniem czasu tuczu (...).