W przypadku małego czy średniego hodowcy pomoc na utrzymanie stad loch będzie iluzoryczna, pomijając fakt że mocno spóźniona. Nie powstrzyma rolników od rezygnacji z produkcji zwierzęcej, bo nie daje żadnej gwarancji na przyszłość – uważają rolnicy.

 

Wsparcie dla producentów trzody potrzebne, ale spóźnione

Czytaj więcej

Wsparcie dla producentów trzody potrzebne, ale spóźnione

Zapowiedziana przez wicepremiera Henryka Kowalczyka pomoc dla gospodarstw trzody chlewnej utrzymujących stada loch i produkujących prosięta ma wystarczyć na wsparcie około 44 tys. hodowców. W budżecie zaplanowano na ten cel 400 mln zł. Wsparcie ma wynieść 1000 zł/lochę, która urodzi minimum 10 prosiąt, w okresie od 15 listopada br. do końca marca 2022 r. Szansę na dofinansowanie mają właściciele stad liczących do 500 loch. Wnioski o wsparcie maja być przyjmowane w kwietniu przyszłego roku, a wypłata pieniędzy ma nastąpić do końca czerwca 2022 r.

W opinii resortu i POLSUS zyskają na pomocy rolnicy posiadający najbardziej wydajne lochy, wyspecjalizowani w produkcji prosiąt. Zgłaszający się do naszej redakcji rolnicy mają jednak zgoła odmienne zdanie.

-Zostało mi w chlewni 20 loch, bo jakiś czas temu dałem się nabrać na obietnice pomocy państwa i szumne zapowiedzi odbudowy pogłowia. Ani na zamykaniu cyklu, ani na produkcji prosiąt zarobić jednak nie zdołałem i wciąż jestem pod kreską. Jeśli dostanę po tysiąc złotych do loszki, starczy mi co najwyżej na spłacenie zaległych rat od kredytu. Za co wykarmić te świnie do wyproszenia i komu niby sprzedać mam te prosiaki? Wszyscy wkoło zamknęli już chlewnie lub myślą o rezygnacji. A jeśli zostawię prosięta na tucz, to kto mi za nie zapłaci? – argumentuje rolnik z pogranicza województwa łódzkiego i mazowieckiego.

- Jednorazowa pomoc niczego tu nie załatwia, bez nadziei na zbyt prosiąt i tuczników za uczciwą cenę choćby tylko w najbliższej przyszłości. To jedynie iluzja pomocy. Skorzystają na niej co najwyżej duże fermy, dla nich to środki na przeczekanie – uważa właściciel chlewni.-Co jednak dalej?

- Według mnie pomoc miałaby sens, gdyby program i dofinansowanie rozłożono na 2-3 lata. To może dawałoby gwarancję utrzymania stad – argumentuje nasz rozmówca. - Poza tym pozostaje kwestia ASF. Bez opanowania sytuacji epidemicznej trudno mówić o odbudowie pogłowia trzody. A skoro nie potrafimy sobie poradzić z dzikami, a hodowców wciąż obarczamy nowymi wymogami i kosztami, to nie tędy droga. Fakt, iż właśnie zdrożał warchlak nie napawa mnie jeszcze wielkim optymizmem i do dalszej hodowli nie przekonuje - dodaje.